Art. 39. Przesłanki odmowy uznania orzeczenia w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej

a)

jeżeli takie uznanie jest oczywiście sprzeczne z porządkiem publicznym państwa członkowskiego, w którym powołano się na uznanie, biorąc pod uwagę dobro dziecka;

b)

w przypadku gdy orzeczenie zostało wydane zaocznie – jeżeli osobie nieobecnej nie doręczono pisma wszczynającego postępowanie lub pisma równorzędnego, w czasie i w sposób umożliwiający jej przygotowanie obrony, chyba że zostanie ustalone, że taka osoba jednoznacznie zgodziła się z orzeczeniem;

c)

na wniosek każdej osoby twierdzącej, że orzeczenie stanowi naruszenie jej odpowiedzialności rodzicielskiej, jeżeli orzeczenie zostało wydane bez zapewnienia tej osobie możliwości bycia wysłuchaną;

d)

jeżeli – i w zakresie, w jakim – orzeczenia nie da się pogodzić z późniejszym orzeczeniem w sprawach odpowiedzialności rodzicielskiej, wydanym w państwie członkowskim, w którym wystąpiono o uznanie;

e)

jeżeli – i w zakresie, w jakim – orzeczenia nie da się pogodzić z późniejszym orzeczeniem w sprawach odpowiedzialności rodzicielskiej, wydanym w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim, w którym dziecko ma zwykły pobyt, o ile to późniejsze orzeczenie spełnia warunki niezbędne do jego uznania w państwie członkowskim, w którym wystąpiono o uznanie; lub

f)

jeżeli nie dochowano procedury określonej w art. 82.

a)

postępowanie dotyczyło wyłącznie majątku dziecka i pod warunkiem że zapewnienie takiej możliwości nie było wymagane ze względu na przedmiot postępowania; lub

b)

istniały istotne przesłanki, które uwzględniały, w szczególności, pilny charakter sprawy.