Art. 27. Procedura dotycząca powrotu dziecka

1.   Sąd nie może odmówić zarządzenia powrotu dziecka, jeżeli osobie, która wystąpiła o powrót dziecka, nie zapewniono możliwości bycia wysłuchaną.

2.   Na każdym etapie postępowania sąd może, zgodnie z art. 15, zbadać, czy należy – biorąc pod uwagę dobro dziecka – zapewnić kontakt między dzieckiem a osobą, która wystąpiła o powrót dziecka.

3.   Jeżeli sąd rozważa odmowę zarządzenia powrotu dziecka wyłącznie na podstawie art. 13 akapit pierwszy lit. b) konwencji haskiej z 1980 r., nie może odmówić zarządzenia powrotu dziecka, w przypadku gdy strona występująca o powrót dziecka przekona sąd, przedstawiając wystarczające dowody – lub sąd upewni się w inny sposób – że zastosowano odpowiednie środki w celu zapewnienia ochrony dziecka po jego powrocie.

4.   Do celów ust. 3 niniejszego artykułu sąd może wymieniać informacje – w sposób bezpośredni zgodnie z art. 86 lub przy pomocy organów centralnych – z właściwymi organami państwa członkowskiego, w którym dziecko miało zwykły pobyt bezpośrednio przed bezprawnym uprowadzeniem lub zatrzymaniem.

5.   W przypadku gdy sąd zarządza powrót dziecka, może, w stosownych przypadkach, zastosować środki tymczasowe, w tym środki zabezpieczające, zgodnie z art. 15 niniejszego rozporządzenia w celu ochrony dziecka przed poważnym ryzyko, o którym mowa w art. 13 akapit pierwszy lit. b) konwencji haskiej z 1980 r., pod warunkiem że zbadanie możliwości zastosowania takich środków i ich zarządzenie nie opóźni w nadmierny sposób postępowania w sprawie powrotu dziecka.

6.   Orzeczenie zarządzające powrót dziecka może zostać uznane za tymczasowo wykonalne, niezależnie od wniesionych środków zaskarżenia, jeżeli ze względu na dobro dziecka wymagany jest jego powrót przed wydaniem orzeczenia w sprawie środków zaskarżenia.