Art. 61. Odpowiednie stosowanie przepisów o obowiązku alimentacyjnym między krewnymi
Kodeks rodzinny i opiekuńczy
Z zastrzeżeniem przepisu artykułu poprzedzającego do obowiązku dostarczania środków utrzymania przez jednego z małżonków rozwiedzionych drugiemu stosuje się odpowiednio przepisy o obowiązku alimentacyjnym między krewnymi.
Komentarz redakcyjny
„Stosowanie "odpowiednie" oznacza niezbędną adaptację (i ewentualnie zmianę niektórych elementów) normy do zasadniczych celów i form danego postępowania, jak również pełne uwzględnienie charakteru i celu danego postępowania oraz wynikających stąd różnic w stosunku do uregulowań, które mają być zastosowane”. Nie oznacza to jednak, że niezbędnej „adaptacji” wymagają wszystkie przepisy art. 128 - 144[1] k.r.o., regulujące obowiązek alimentacyjny między krewnymi. „Odpowiednie” stosowanie nie wyłącza zastosowania wprost przepisu, do którego danego norma odsyła (136 - 140, 144[1] k.r.o.) nie oznacza także, że wszystkie przepisy, do których się odsyła mają zastosowanie (np. art. 141 – 144 k.r.o.).
Żądania rozwiedzionych małżonków, oparte na przepisach art. 60 § 1 i 2 k.r.o. mają ten sam charakter, co alimenty przewidziane w art. 128 i nast. k.r.o.. Celem ich jest dostarczenie środków na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb osoby uprawnionej (wyr. SN z 8.6.1976 r., III CRN 88/76). Z uwagi na to, że mamy do czynienia z roszczeniami alimentacyjnymi przeznaczonymi na bieżące utrzymanie osoby uprawnionej, korzystają one z takich samych przywilejów i takich samych ograniczeń jak roszczenia alimentacyjne między krewnymi. W szczególności wierzytelności alimentacyjne byłych małżonków nie mogą być przedmiotem cesji, zastawu, przejęcia długu. Na podstawie art. 833 § 6 k.p.c. świadczenia alimentacyjne nie podlegają egzekucji, nie mogą być również umarzane przez potrącenie. Uprawniony małżonek nie może się zrzec ani prawa, ani roszczenia, ani świadczenia.
Obowiązek alimentacyjny i odpowiadające mu uprawnienie mają ściśle osobisty charakter. Zarówno prawo do alimentów jak i zobowiązanie alimentacyjne wygasa z chwilą śmierci uprawnionego lub zobowiązanego. Osobistemu charakterowi obowiązku alimentacyjnemu nie przeczy możliwość przejścia obowiązku na inne osoby poprzez poręczenie długu alimentacyjnego. Do wykonania świadczenia alimentacyjnego ma zastosowanie art. 356 § 2 k.c. (uchwała. SN (7) z dnia 24 maja 1990 r., CZP 21/90).
Z uwagi na charakter świadczeń alimentacyjnych przeznaczonych na bieżące utrzymanie osoby uprawnionej, domaganie się ich za okres poprzedzający wytoczenie
Dostęp do pełnej treści jest płatny. Przejdź do premium
