Art. 182. Kurator dziecka poczętego
Kodeks rodzinny i opiekuńczy
Dla dziecka poczętego, lecz jeszcze nieurodzonego, ustanawia się kuratora, jeżeli jest to potrzebne do strzeżenia przyszłych praw dziecka. Kuratela ustaje z chwilą urodzenia się dziecka.
Komentarz redakcyjny
W okresie prenatalnym rodzice nie są jeszcze przedstawicielami ustawowymi dziecka. Trudno nawet mówić o macierzyństwie, a tym bardziej o ojcostwie, skoro z mocy art. 61[9] k.r.o. matką dziecka jest kobieta, która je urodziła. Z drugiej strony już w okresie prenatalnym może zachodzić potrzeba strzeżenia przyszłych praw dziecka, np. z mocy art. 927 § 2 k.c. dziecko poczęte w chwili otwarcia spadku może być spadkobiercą pod warunkiem, że urodzi się żywe. Z chwilą urodzenia dziecko może żądać naprawienia szkód doznanych przed urodzeniem (art. 446[1] k.c.). Skoro rodzice w omawianym okresie nie są jeszcze przedstawicielami ustawowymi nasciturusa, a może zachodzić konieczność strzeżenia przyszłych praw dziecka (zdolność prawną nabędzie z chwilą narodzin – art. 8 k.c.), dlatego też w takich wypadkach może zachodzić potrzeba ustanowienia kuratora, np. w celu zabezpieczenia spadku lub dowodów w przyszłej sprawie odszkodowawczej.
Na podstawie art. 599 k.p.c. sądem opiekuńczym właściwym do ustanowienia kuratora dla dziecka poczętego, lecz jeszcze nie urodzonego jest sąd właściwy według miejsca zamieszkania lub pobytu matki.