Art. 152. Obowiązek objęcia opieki

Komentarz redakcyjny

Objęcie opieki przez opiekuna nie jest jego prawem, ale obowiązkiem. Nie mniej jednak każdy, kto ma nieprzychylny stosunek do powierzenia mu obowiązków opiekuna nie daje gwarancji należytego jej wykonywania, co wyłącza taką osobę z kręgu kandydatów na opiekuna (por. art. 148 § 2 k.r.o.).

Na osobę uchylającą się od objęcia opieki  sąd rodzinny może nałożyć grzywnę (art. 598 § 2 k.p.c.). Niezależnie od tego, od chwili ustanowienia opieki i powierzenia jej do sprawowania opiekun prawny ponosi odpowiedzialność za szkody, jakie małoletni poniesie wskutek nieobjęcia opieki (art. 471 i nast.). 

Objęcie opieki jest aktem formalnymi i polega na złożeniu przez opiekuna prawnego przyrzeczenia przed sądem (art. 153 k.r.o.) według roty zawartej w art. 590 k.p.c.), co następuje na rozprawie po ogłoszeniu postanowienia o ustanowieniu opieki. Dopiero po złożeniu przyrzeczenia opiekun jest uprawniony do sprawowania opieki według zasad określonych w art. 154 i nast. k.r.o., bezpośrednio ze skutkiem dla małoletniego.

Z ważnych powodów sąd opiekuńczy może zwolnić opiekuna z obowiązku złożenia przyrzeczenia na jego wniosek, zgłoszony w ciągu tygodnia od doręczenia postanowienia w tym przedmiocie. Jako „ważny powód” zgodnie wskazuje się stan zdrowia, niepełnosprawność ustanowionego postanowieni sądu opiekuna prawnego, ale takie stany wyłączające na podstawie art. 148 § 2 k.r.o. ustanowienie takiej osoby opiekunem prawnym.

Nie znaleziono wyszukiwanego ciagu znaków. Spróbuj wpisać co innego.