Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o współpracy rozwojowej

1. Ustawa określa organizację, zasady i formy współpracy rozwojowej podejmowanej w szczególności z państwami wymienionymi na liście biorców pomocy rozwojowej ustalonej przez Komitet Pomocy Rozwojowej Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, w tym państwami objętymi programem Partnerstwa Wschodniego, zwanymi dalej „państwami rozwijającymi się”, a także ze społeczeństwami tych państw.

1a. Ustawa określa także zasady funkcjonowania w Banku Gospodarstwa Krajowego, zwanym dalej „BGK”, Finansowego Instrumentu Współpracy Rozwojowej, zwanego dalej „FIWR”.

2. Realizując współpracę rozwojową Rzeczpospolita Polska bierze pod uwagę cele współpracy rozwojowej określone w wiążących ją umowach międzynarodowych.

1. Przez współpracę rozwojową rozumie się ogół działań podejmowanych przez organy administracji rządowej w celu udzielania państwom rozwijającym się lub ich społeczeństwom, zgodnie z zasadą solidarności międzynarodowej:

1) pomocy rozwojowej polegającej w szczególności na:

a) promowaniu i wspieraniu rozwoju demokracji i społeczeństwa obywatelskiego, w tym rozwoju parlamentaryzmu, zasad dobrego rządzenia i przestrzegania praw człowieka,

b) wspieraniu ich trwałego rozwoju społeczno-gospodarczego, podejmowaniu działań zmierzających do redukcji ubóstwa i poprawy stanu zdrowia ludności oraz podnoszenia poziomu wykształcenia i kwalifikacji zawodowych ludności;

2) pomocy humanitarnej udzielanej państwom rozwijającym się lub w wyjątkowych wypadkach innym państwom, polegającej w szczególności na zapewnieniu pomocy, opieki i ochrony dla ludności, która została poszkodowana w wyniku konfliktów zbrojnych, klęsk żywiołowych lub innych kryzysów humanitarnych spowodowanych przez naturę lub człowieka.

2. Przez współpracę rozwojową rozumie się także działania edukacyjne na rzecz podniesienia świadomości i zrozumienia problemów globalnych oraz współzależności między państwami, zwane dalej „edukacją globalną”.

3. Przez współpracę rozwojową rozumie się także działania, o których mowa w ust. 1 pkt 1, podejmowane przez BGK na zasadach określonych w rozdziale 5a, zwane dalej „współpracą rozwojową BGK”.

W realizowaniu współpracy rozwojowej mogą uczestniczyć w szczególności:

1) jednostki sektora finansów publicznych w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869, z późn. zm.);

2) podmioty, które mogą prowadzić działalność pożytku publicznego w rozumieniu ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2020 r. poz. 1057);

3) przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424 i 1086);

4) instytuty badawcze w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1383);

5) BGK.

Współpraca rozwojowa może być realizowana w szczególności w formie:

1) finansowania zadań powierzonych podmiotom uczestniczącym w realizowaniu współpracy rozwojowej;

2) przekazywania środków finansowych do budżetu państwa rozwijającego się;

3) udzielania kredytów i pożyczek;

4) redukcji oraz konwersji zadłużenia państwa rozwijającego się;

5) współfinansowania lub udzielania wsparcia technicznego przy wdrażaniu działań finansowych w szczególności z budżetów innych państw, Unii Europejskiej lub innych organizacji międzynarodowych;

6) wpłaty do międzynarodowych organizacji, instytucji, programów i funduszy;

7) organizowania szkoleń i doradztwa dla podmiotów uczestniczących w realizowaniu współpracy rozwojowej;

8) opracowywania, wydawania i rozpowszechniania publikacji;

9) organizowania działań informacyjnych.

1. Współpracę rozwojową prowadzi się na podstawie Wieloletniego programu współpracy rozwojowej, zwanego dalej „Programem”, sporządzanego na okresy nie krótsze niż 4 lata.

2. Program określa cele oraz priorytety geograficzne i tematyczne pomocy rozwojowej, pomocy humanitarnej i edukacji globalnej.

3. W ramach realizacji Programu Rzeczpospolita Polska bierze pod uwagę ustalenia organizacji międzynarodowych i regulacje Unii Europejskiej.

1. Projekt Programu opracowuje minister właściwy do spraw zagranicznych.

2. W celu przeprowadzenia konsultacji społecznych projekt Programu udostępnia się w Biuletynie Informacji Publicznej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw zagranicznych. Termin zgłaszania uwag do projektu Programu wyznacza minister właściwy do spraw zagranicznych.

3. Minister właściwy do spraw zagranicznych przedstawia projekt Programu Radzie Ministrów.

4. Rada Ministrów przyjmuje i aktualizuje Program w drodze uchwały.

1. Minister właściwy do spraw zagranicznych na podstawie Programu opracowuje co roku Plan współpracy rozwojowej, zwany dalej „Planem”.

2. Plan w szczególności określa:

1) zadania z zakresu współpracy rozwojowej, przewidziane do realizacji w latach budżetowych objętych Planem;

2) formy współpracy rozwojowej;

3) wysokość środków finansowych przeznaczonych dla wskazanego państwa rozwijającego się lub na dane zadanie z zakresu współpracy rozwojowej.

3. Plan zamieszcza się na stronie internetowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw zagranicznych oraz w Biuletynie Informacji Publicznej tego urzędu.

Organ administracji rządowej realizujący zadania z zakresu współpracy rozwojowej, w przypadku wydatkowania środków finansowych, których jest dysponentem, jest obowiązany do uzgodnienia założeń wydatkowania tych środków z ministrem właściwym do spraw zagranicznych.

Minister właściwy do spraw finansów publicznych realizuje zadania z zakresu pomocy rozwojowej prowadzonej w formie, o której mowa w art. 4 pkt 3 i 4, po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw zagranicznych co do celowości podjęcia tych działań z punktu widzenia realizacji celów Programu.

1. Podmioty realizujące zadania z zakresu współpracy rozwojowej, o których mowa w art. 3 pkt 2 i 3, w zależności od okoliczności i specyfiki zadania, wyłania się w drodze otwartego konkursu ofert w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie albo w postępowaniu o udzielenie zamówienia w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 września 2019 r. – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. poz. 2019 oraz z 2020 r. poz. 288, 1492 i 1517).

2. Ze względu na ochronę życia lub zdrowia ludzkiego minister właściwy do spraw zagranicznych może w przypadkach udzielania pomocy humanitarnej zlecić realizację zadania z zakresu współpracy rozwojowej z pominięciem otwartego konkursu ofert. Przepisy art. 43, art. 47 i art. 151 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych stosuje się odpowiednio.

3. Ze względu na szczególne warunki polityczne w państwie, na rzecz którego ma być realizowane zadanie z zakresu współpracy rozwojowej, minister właściwy do spraw zagranicznych może zlecić realizację tego zadania Fundacji Solidarności Międzynarodowej. Na realizację zadania Fundacja otrzymuje dotację celową z części budżetowej, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zagranicznych. 

4. Rada fundacji, o której mowa w ust. 3, składa się z posłów i senatorów powoływanych na 4-letnią kadencję przez ministra właściwego do spraw zagranicznych w porozumieniu odpowiednio z Marszałkiem Sejmu i Marszałkiem Senatu oraz innych osób posiadających doświadczenie w zakresie współpracy rozwojowej.

4a. Minister właściwy do spraw zagranicznych powołuje i odwołuje Prezesa Zarządu fundacji, o której mowa w ust. 3, po zasięgnięciu opinii jej Rady.

5. Minister właściwy do spraw zagranicznych, w drodze umowy, może zlecić fundacji, o której mowa w ust. 3, obsługę konkursu, o którym mowa w ust. 1.

1. Organ administracji rządowej realizujący zadania z zakresu współpracy rozwojowej jest obowiązany do sporządzania i przekazywania corocznie ministrowi właściwemu do spraw zagranicznych sprawozdania z realizacji tych zadań, w tym wskazywania przedsięwzięć finansowanych wyłącznie ze środków publicznych.

2. Fundacja, o której mowa w art. 10 ust. 3, jest obowiązana do sporządzania i przekazywania corocznie ministrowi właściwemu do spraw zagranicznych, ministrowi właściwemu do spraw aktywów państwowych oraz sejmowej komisji właściwej do spraw zagranicznych sprawozdania z realizacji zadań z zakresu współpracy rozwojowej określonych w Planie.

3. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1 i 2, przekazuje się do dnia 15 kwietnia roku następującego po roku, którego dotyczy sprawozdanie.

Realizowanie zadań z zakresu współpracy rozwojowej, finansowanych lub współfinansowanych z budżetu państwa, których okres realizacji przekracza rok budżetowy, odbywa się na podstawie umowy zawartej na okres przekraczający rok budżetowy, zawierającej zastrzeżenie ograniczające możliwość powstawania zobowiązań z tytułu realizacji tej umowy, do wysokości znajdującej pokrycie w planach finansowych na dany rok budżetowy podmiotu zlecającego zadania z zakresu współpracy rozwojowej.

1. Minister właściwy do spraw zagranicznych w zakresie współpracy rozwojowej:

1) koordynuje tę współpracę;

2) realizuje zadania określone w Planie, w szczególności przez finansowanie zadań powierzonych podmiotom uczestniczącym w realizowaniu współpracy rozwojowej;

3) realizuje zadania przy wykorzystaniu programów oraz instrumentów finansowych Unii Europejskiej;

4) konsultuje planowane przedsięwzięcia z właściwymi organami państw rozwijających się;

5) współpracuje z innymi państwami, Unią Europejską oraz innymi organizacjami międzynarodowymi;

6) dokonuje wpłat do międzynarodowych organizacji, instytucji, programów i funduszy;

7) udziela pomocy humanitarnej za pośrednictwem innych podmiotów uczestniczących w realizowaniu współpracy rozwojowej lub we współpracy z tymi podmiotami;

8) podejmuje lub wspiera działania z zakresu edukacji globalnej;

9) prowadzi działania informacyjne;

10) ocenia skuteczność realizacji celów współpracy rozwojowej określonych w Programie;

11) gromadzi i przetwarza otrzymane od organów administracji rządowej informacje statystyczne dotyczące środków publicznych przeznaczanych na wydatki i rozchody publiczne kwalifikowane jako współpraca rozwojowa, w tym informacje przekazane przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych o wykonaniu planu rzeczowo-finansowego FIWR.

2. Minister właściwy do spraw zagranicznych koordynuje współpracę rozwojową przez:

1) uzgadnianie założeń wydatkowania środków finansowych przeznaczonych na realizację zadań z zakresu współpracy rozwojowej, których dysponentami są inne organy administracji rządowej;

2) opiniowanie programów i strategii rządowych pod względem ich spójności z celami i priorytetami współpracy rozwojowej, określonymi w Programie;

3) współpracę z organami administracji publicznej w zakresie udziału Rzeczypospolitej Polskiej w międzynarodowych organizacjach, instytucjach, programach i funduszach;

4) monitorowanie realizacji przez organy administracji rządowej zadań z zakresu współpracy rozwojowej.

1. Minister właściwy do spraw zagranicznych koordynuje współpracę rozwojową za pośrednictwem Krajowego Koordynatora Współpracy Rozwojowej.

2. Krajowego Koordynatora, o którym mowa w ust. 1, powołuje minister właściwy do spraw zagranicznych spośród sekretarzy lub podsekretarzy stanu w urzędzie obsługującym tego ministra.

1. Przy ministrze właściwym do spraw zagranicznych ustanawia się Radę Programową Współpracy Rozwojowej, zwaną dalej „Radą”, jako organ opiniodawczo-doradczy.

2. Kadencja Rady trwa 4 lata.

3. Rada działa na podstawie uchwalonego przez siebie regulaminu zatwierdzonego przez ministra właściwego do spraw zagranicznych.

Do zadań Rady należy w szczególności:

1) przedstawianie propozycji dotyczących priorytetów geograficznych i tematycznych współpracy rozwojowej;

2) opiniowanie projektów Programu i Planu;

3) opiniowanie rocznych sprawozdań z realizacji przez organy administracji rządowej zadań z zakresu współpracy rozwojowej;

4) opiniowanie projektów dokumentów rządowych związanych ze współpracą rozwojową.

1. Rada składa się z 25 członków.

2. W skład Rady wchodzi:

1) Krajowy Koordynator Współpracy Rozwojowej – jako przewodniczący;

2) przedstawiciel ministra właściwego do spraw finansów publicznych;

2a) przedstawiciel ministra właściwego do spraw energii;

2b) przedstawiciel ministra właściwego do spraw gospodarki surowcami energetycznymi;

3) przedstawiciel ministra właściwego do spraw gospodarki;

3a) przedstawiciel ministra właściwego do spraw klimatu;

3b) przedstawiciel ministra właściwego do spraw aktywów państwowych;

4) przedstawiciel ministra właściwego do spraw wewnętrznych;

5) przedstawiciel ministra właściwego do spraw środowiska;

6) przedstawiciel ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki;

7) przedstawiciel ministra właściwego do spraw zdrowia;

8) przedstawiciel ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania;

9) przedstawiciel ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego;

10) przedstawiciel ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego;

11) przedstawiciel ministra właściwego do spraw rolnictwa;

12) 3 posłów;

13) senator;

14) 4 przedstawicieli organizacji pozarządowych;

15) przedstawiciel reprezentatywnych organizacji pracodawców w rozumieniu ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o Radzie Dialogu Społecznego i innych instytucjach dialogu społecznego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2232 oraz z 2020 r. poz. 568);

16) przedstawiciel środowiska naukowego.

3. Członków Rady, o których mowa w ust. 2:

1) pkt 2–11 i 15 – powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw zagranicznych, na wniosek właściwego podmiotu;

2) pkt 12 – powołuje i odwołuje Marszałek Sejmu;

3) pkt 13 – powołuje i odwołuje Marszałek Senatu;

4) pkt 14 i 16 – powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw zagranicznych.

4. Członkiem Rady nie może być osoba skazana prawomocnym wyrokiem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe.

Posiedzenia Rady są zwoływane przez przewodniczącego Rady lub na wniosek co najmniej 4 członków Rady.

Obsługę administracyjno-biurową Rady zapewnia urząd obsługujący ministra właściwego do spraw zagranicznych. Koszty funkcjonowania Rady związane z jej obsługą, a także związane z uczestnictwem w jej posiedzeniach członków Rady, pokrywa się z części budżetu, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zagranicznych.

Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o instrumentach, rozumie się przez to instrumenty, w tym finansowane lub współfinansowane ze środków FIWR, wykorzystywane do realizacji współpracy rozwojowej BGK:

1) instrumenty dłużne, w tym pożyczki lub kredyty;

2) instrumenty kapitałowe, w tym nabywanie lub obejmowanie akcji, udziałów, jednostek uczestnictwa lub certyfikatów inwestycyjnych, przystępowanie do spółki komandytowej w charakterze komandytariusza, do spółki komandytowo-akcyjnej w charakterze akcjonariusza lub powierzanie środków pieniężnych w zarządzanie;

3) gwarancje lub poręczenia, w tym gwarancje lub poręczenia portfela kredytów w rozumieniu art. 128b ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2024 r. poz. 1646, 1685 i 1863 oraz z 2025 r. poz. 146, 222 i 525) lub portfela innych zobowiązań w rozumieniu art. 128b ust. 2 pkt 2 tej ustawy, a także gwarancje lub reporęczenia, w tym rewerencje lub reporęczenia tych portfeli;

4) bezzwrotne instrumenty współpracy rozwojowej, w tym pomoc techniczną, dopłaty do kapitału, umorzenia kapitału lub dopłaty do odsetek;

5) mechanizmy kompensacji i podziału ryzyka inne niż wskazane w pkt 3;

6) mieszane instrumenty, składające się z instrumentów, o których mowa w pkt 1-5;

7) inne niż wymienione w pkt 1–6 instrumenty określone w aktach, na podstawie których zostały przekazane środki, o których mowa w art. 19b ust. 1 pkt 2.

1. Środki FIWR pochodzą:

1) z budżetu państwa;

2) ze środków bezzwrotnych lub zwrotnych pochodzących z budżetu Unii Europejskiej, od międzynarodowych instytucji finansowych, agencji rozwojowych państw trzecich lub innych podmiotów;

3) z odsetek od wolnych środków w złotych przekazanych w depozyt zgodnie z ust. 4 albo wolnych środków w walutach obcych ulokowanych w bankach;

4) z odsetek od instrumentów finansowanych lub współfinansowanych ze środków FIWR;

5) z opłat lub prowizji pobieranych od instrumentów finansowanych lub współfinansowanych ze środków FIWR;

6) z egzekucji należności z tytułu instrumentów finansowanych lub  współfinansowanych ze środków FIWR;

7) ze zwrotu środków wypłaconych z FIWR;

8) z dodatnich różnic kursowych lub innych dochodów powstałych z tytułu przewalutowania środków FIWR;

9) z darowizn lub zapisów;

10) z innych tytułów niż wymienione w pkt 1–9.

2. Środki FIWR przeznacza się na:

1) finansowanie lub współfinansowanie współpracy rozwojowej BGK;

2) wypłatę BGK zryczałtowanego wynagrodzenia z tytułu obsługi FIWR w wysokości określonej w umowie, o której mowa w art. 19f ust. 1;

3) pokrycie opłat i podatków należnych z tytułu wykorzystywania instrumentów finansowanych lub współfinansowanych ze środków FIWR;

4) pokrycie kosztów różnic kursowych lub innych kosztów powstałych z tytułu przewalutowania środków FIWR;

5) pokrycie kosztów egzekucji wierzytelności z tytułu instrumentów finansowanych lub współfinansowanych ze środków FIWR;

6) pokrycie kosztów pozyskania od podmiotów trzecich zabezpieczenia instrumentów finansowanych lub współfinansowanych ze środków FIWR;

7) zwrot BGK środków własnych przeznaczonych na finansowanie instrumentów w części, w której należności powstałe z tytułu ich wykorzystania nie zostały spłacone i BGK nie zaspokoił swoich roszczeń w drodze egzekwowania innych zabezpieczeń;

8) zwrot BGK środków własnych przeznaczonych na finansowanie zobowiązań z tytułów, o których mowa w art. 19c ust. 1, wraz z wynagrodzeniem z tytułu tego finansowania;

9) inne wydatki określone w planie rzeczowo-finansowym FIWR.

3. Minister właściwy do spraw finansów publicznych przekazuje do FIWR środki niezbędne do terminowego pokrycia wydatków z tytułów, o których mowa w ust. 2, w przypadku gdy poziom środków FIWR jest niewystarczający do ich pokrycia.

4. Wolne środki FIWR są lokowane w formie depozytu, o którym mowa w art. 78b ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych. Przepis art. 48 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych stosuje się odpowiednio.

5. Wolne środki FIWR w walutach obcych BGK może lokować w bankach.

6. Do FIWR stosuje się przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych dotyczące funduszy utworzonych, powierzonych lub przekazanych BGK na podstawie odrębnych ustaw.

1. W przypadku gdy poziom środków FIWR jest niewystarczający do terminowej obsługi zobowiązań z tytułu instrumentów finansowanych lub współfinansowanych ze środków FIWR, finansowanie tych zobowiązań może się odbywać ze środków własnych BGK, po uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych działającym w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw zagranicznych.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, BGK przysługuje zwrot środków własnych przeznaczonych na finansowanie, o którym mowa w ust. 1, wraz z wynagrodzeniem z tytułu tego finansowania w wysokości uzgodnionej z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych działającym w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw zagranicznych.

Współpraca rozwojowa BGK realizowana z wykorzystaniem instrumentów może być podejmowana także z udziałem banków lub instytucji finansowych działających lub planujących działalność w państwach rozwijających się.

1. BGK:

1) sporządza dla FIWR odrębny bilans, rachunek zysków i strat oraz informację o pozycjach pozabilansowych;

2) wyodrębnia plan rzeczowo-finansowy FIWR w planie finansowym BGK.

2. Projekt planu rzeczowo-finansowego FIWR jest opracowywany przez BGK w terminie do dnia 15 czerwca roku poprzedzającego rok, w którym ten plan ma obowiązywać, w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych działającym w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw zagranicznych.

3. Przy opracowywaniu projektu planu rzeczowo-finansowego FIWR bierze się pod uwagę cele oraz priorytety geograficzne i tematyczne pomocy rozwojowej określone w Programie.

4. Minister właściwy do spraw finansów publicznych w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw zagranicznych zatwierdza projekt planu rzeczowo finansowego FIWR w terminie do dnia 31 lipca roku poprzedzającego rok, w którym ten plan ma obowiązywać.

5. Plan rzeczowo-finansowy FIWR określa w szczególności:

1) przewidywaną kwotę zasilenia FIWR z poszczególnych źródeł, o których mowa w art. 19b ust. 1;

2) przewidywane koszty i wydatki z poszczególnych tytułów, o których mowa w art. 19b ust. 2;

3) przewidywane wykorzystanie poszczególnych instrumentów.

6. Zmiany w planie rzeczowo-finansowym FIWR są dokonywane na wniosek BGK i zatwierdzane przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw zagranicznych.

7. BGK przekazuje ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych, w terminach określonych w przepisach dotyczących sprawozdawczości budżetowej państwowych funduszy celowych, sprawozdanie miesięczne z realizacji planu rzeczowo-finansowego FIWR, sporządzone narastająco za kolejne miesiące roku budżetowego, w szczegółowości nie mniejszej niż wynikająca z tego planu.

8. Minister właściwy do spraw finansów publicznych przekazuje ministrowi właściwemu do spraw zagranicznych sprawozdanie z realizacji planu rzeczowo finansowego FIWR za miesiąc grudzień.

1. Minister właściwy do spraw finansów publicznych w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw zagranicznych zawiera z BGK umowę dotyczącą obsługi FIWR.

2. Umowa, o której mowa w ust. 1, określa w szczególności:

1) warunki wykorzystywania instrumentów finansowanych lub współfinansowanych ze środków FIWR;

2) szczegółowe warunki oraz terminy przekazywania przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych środków, o których mowa w art. 19b ust. 3;

3) wysokość zryczałtowanego wynagrodzenia należnego BGK z tytułu obsługi FIWR oraz sposób i termin jego wypłaty;

4) warunki i tryb uzgadniania z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych działającym w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw zagranicznych finansowania, o którym mowa w art. 19c ust. 1, w tym wysokości wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19c ust. 2.

(pominięte)

Pierwszy skład Rady zostanie powołany w terminie miesiąca od dnia wejścia w życie ustawy. Pierwsza kadencja Rady rozpoczyna się z dniem powołania ostatniego jej członka.

Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2012 r.