Art. 5461. Informacje o rzeczy i sprawdzenie jej jakości
Kodeks cywilny
§ 1. Jeżeli kupującym jest konsument, sprzedawca jest obowiązany udzielić mu przed zawarciem umowy jasnych, zrozumiałych i niewprowadzających w błąd informacji w języku polskim, wystarczających do prawidłowego i pełnego korzystania z rzeczy sprzedanej. W szczególności należy podać: rodzaj rzeczy, określenie jej producenta lub importera, znak bezpieczeństwa i znak zgodności wymagane przez odrębne przepisy, informacje o dopuszczeniu do obrotu w Rzeczypospolitej Polskiej oraz, stosownie do rodzaju rzeczy, określenie jego energochłonności, a także inne dane wskazane w odrębnych przepisach.
§ 2. Jeżeli rzecz jest sprzedawana w opakowaniu jednostkowym lub w zestawie, informacje, o których mowa w § 1, powinny znajdować się na rzeczy sprzedanej lub być z nią trwale połączone. W pozostałych przypadkach sprzedawca jest obowiązany umieścić w miejscu sprzedaży informację, która może być ograniczona do rodzaju rzeczy, jej głównej cechy użytkowej oraz wskazania producenta lub importera rzeczy.
§ 3. Sprzedawca jest obowiązany zapewnić w miejscu sprzedaży odpowiednie warunki techniczno-organizacyjne umożliwiające dokonanie wyboru rzeczy sprzedanej i sprawdzenie jej jakości, kompletności oraz funkcjonowania głównych mechanizmów i podstawowych podzespołów.
§ 4. Na żądanie kupującego sprzedawca jest obowiązany wyjaśnić znaczenie poszczególnych postanowień umowy.
§ 5. Sprzedawca jest obowiązany wydać kupującemu wraz z rzeczą sprzedaną wszystkie elementy jej wyposażenia oraz sporządzone w języku polskim instrukcje obsługi, konserwacji i inne dokumenty wymagane przez odrębne przepisy.
Komentarz redakcyjny
opracowano przy wykorzystaniu narzędzia AI ChatGPT (OpenAI)
1. Część ogólna
Art. 546[1] k.c. został wprowadzony ustawą z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta jako przepis szczególny względem ogólnych zasad dotyczących wykonania zobowiązań (art. 354 k.c.) oraz ogólnej regulacji dotyczącej obowiązków sprzedawcy z art. 546 k.c. Ma na celu uszczegółowienie zakresu obowiązków sprzedawcy w relacji do konsumenta w zakresie dostarczenia rzeczy wraz z elementami koniecznymi do jej pełnego i prawidłowego użycia. Przepis ten realizuje zasadę ochrony słabszej strony stosunku prawnego, wskazując, że wydanie rzeczy w obrocie konsumenckim nie ogranicza się do samego przeniesienia posiadania, ale musi obejmować także inne elementy funkcjonalne.
2. Kontekst systemowy
Art. 546[1] k.c. należy rozumieć jako szczególną normę wykonawczą względem ogólnego obowiązku należytego wykonania zobowiązania (art. 354 k.c.). Uzupełnia również przepisy art. 546 § 1 k.c., który odnosi się do ogólnego obowiązku wydania rzeczy wraz z dokumentami. O ile art. 546 § 1 k.c. jest adresowany do wszystkich sprzedawców niezależnie od rodzaju kupującego, art. 546[1] k.c. znajduje zastosowanie wyłącznie w relacji do konsumenta.
Przepis ten koresponduje również z ustawą o prawach konsumenta, w szczególności z obowiązkiem informacyjnym (np. art. 8 i 12 tej ustawy) oraz z art. 43c ustawy o prawach konsumenta (zgodność towaru z umową). W praktyce naruszenie art. 546[1] k.c. może być podstawą odpowiedzialności odszkodowawczej (art. 471 k.c.) lub może prowadzić do uznania, że rzecz jest niezgodna z umową.
Z perspektywy prawa unijnego, art. 546[1] k.c. należy postrzegać jako przepis implementujący art. 7 i 8 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/771 z dnia 20 maja 2019 r. w sprawie niektórych aspektów umów sprzedaży towarów. Dyrektywa ta na nowo definiuje standardy zgodności towaru z umową i wprowadza wymogi w zakresie dostarczania przez sprzedawcę: – instrukcji i akcesoriów, które konsument może zasadnie oczekiwać, – opakowania zapewniającego ochronę towaru, – zgodności funkcjonalnej z celem nabycia
Dostęp do pełnej treści jest płatny. Przejdź do premium
