Art. 114. Termin oznaczony w miesiącach lub latach
Kodeks cywilny
Jeżeli termin jest oznaczony w miesiącach lub latach, a ciągłość terminu nie jest wymagana, miesiąc liczy się za dni trzydzieści, a rok za dni trzysta sześćdziesiąt pięć.
Komentarz redakcyjny
opracowany przy wykorzystaniu narzędzia AI ChatGPT (OpenAI)
Część ogólna
Art. 114 k.c. ustanawia odrębną metodę liczenia terminów oznaczonych w miesiącach lub latach, w sytuacjach, gdy ciągłość terminu nie jest wymagana. Ustawodawca przewidział w takich przypadkach jednolite wartości umowne – 30 dni dla miesiąca i 365 dni dla roku – w celu uproszczenia i ujednolicenia obliczeń. Przepis ma charakter interpretacyjny i znajduje zastosowanie przede wszystkim tam, gdzie niemożliwe lub niecelowe jest stosowanie zasad z art. 112 k.c.
Komentowany przepis dotyczy tzw. terminów nieciągłych, czyli takich, których bieg nie musi następować bez przerw. Oznacza to, że termin nie musi być realizowany dzień po dniu w sposób ciągły – możliwe są przerwy w jego biegu, a łączna liczba dni odpowiada jedynie wyznaczonemu okresowi (np. 2 miesiące jako 60 dni, ale niekoniecznie kolejne). Terminy nieciągłe można przeciwstawić terminom ciągłym, które biegną bez przerw od dnia rozpoczęcia do zakończenia. W doktrynie spotyka się również określenie „terminy rozproszone” – używane na oznaczenie takich samych lub zbliżonych sytuacji, w których czas trwania zobowiązania lub prawa jest rozłożony na nieregularne odcinki czasu, z możliwością przerw. Choć oba pojęcia nie są tożsame formalnie, w praktyce często się pokrywają – „termin rozproszony” opisuje raczej sposób realizacji obowiązku, natomiast „termin nieciągły” odnosi się do kwalifikacji prawnej biegu terminu.
Tego rodzaju sytuacje obejmują przypadki, w których świadczenie może być wykonywane w wybranych okresach (np. właściciel pensjonatu udostępnia pokój przez 2 wybrane miesiące w roku, wykonawca świadczy usługę sprzątania tylko w wybranych miesiącach roku budżetowego, dostawca dostarcza produkt jedynie w określonych porach sezonu), a także takie, gdzie konstrukcja terminu uniemożliwia zastosowanie art. 112 k.c. Innym przykładem są sytuacje, w których świadczenie edukacyjne odbywa się w wybranych miesiącach semestru, obowiązek realizowany jest jedynie przez określone dni robocze w skali danego roku kalendarzowego, lub gdy podmiot wykonuje obowiązki tylko w sezonach określonych warunkami umowy (np.