Art. 662. Odwołanie oferty w stosunkach między przedsiębiorcami
Kodeks cywilny
§ 1. W stosunkach między przedsiębiorcami oferta może być odwołana przed zawarciem umowy, jeżeli oświadczenie o odwołaniu zostało złożone drugiej stronie przed wysłaniem przez nią oświadczenia o przyjęciu oferty.
§ 2. Jednakże oferty nie można odwołać, jeżeli wynika to z jej treści lub określono w niej termin przyjęcia.
Komentarz redakcyjny
opracowany przy wykorzystaniu narzędzia AI ChatGPT (OpenAI)
I. Część ogólna
Art. 66[2] k.c. stanowi szczególną regulację dotyczącą odwołania oferty w stosunkach między przedsiębiorcami. Wprowadza wyjątek od ogólnej zasady nieodwołalności oferty złożonej oznaczonemu adresatowi, wyrażonej w art. 66 § 1 i § 2 k.c. oraz w art. 61 § 1 zd. 2 k.c.
Zasadniczym założeniem komentowanego przepisu jest umożliwienie oferentowi odwołania oferty w określonym czasie, pod warunkiem że obie strony są przedsiębiorcami i działają w ramach działalności gospodarczej lub zawodowej [art. 43[1] k.c.].
Ustawodawca wprowadzając tę regulację w nowelizacji z dnia 14 lutego 2003 r., inspirował się współczesnymi unifikacjami międzynarodowymi, takimi jak:
– konwencja wiedeńska (art. 16 CISG),
– Zasady Europejskiego Prawa Umów (PECL),
– Zasady UNIDROIT (PICC).
Komentowany przepis odpowiada potrzebom praktyki gospodarczej, w której wymagana jest większa elastyczność w kształtowaniu oferty i możliwości jej cofnięcia, zwłaszcza przy szybkiej komunikacji elektronicznej.
Art. 66[2] k.c. formułuje dwa odrębne mechanizmy ograniczające możliwość odwołania oferty:
– termin wysłania oświadczenia przez oblata,
– treść oferty lub określenie terminu jej przyjęcia, które mogą wykluczyć możliwość odwołania.
Odwołanie oferty w trybie tego przepisu ma charakter jednostronnego oświadczenia woli, które musi dojść do adresata w sposób umożliwiający zapoznanie się z jego treścią.
II. Zakres zastosowania przepisu
1. Zakres podmiotowy
Art. 66[2] k.c. znajduje zastosowanie wyłącznie do stosunków między podmiotami, które spełniają przesłanki definicji przedsiębiorcy określonej w [art. 43[1] k.c.]. Przepis ten ma zatem charakter szczególny i ograniczony do obrotu profesjonalnego, tj. sytuacji, w których:
– obie strony są przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego,
– czynność prawna jest związana bezpośrednio z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą lub zawodową.
Przepis nie znajduje zastosowania w relacjach:
– między przedsiębiorcą a konsumentem,
– między osobami fizycznymi działającymi poza zakresem działalności gospodarczej,
– w relacjach mieszanych, jeśli tylko jedna ze stron jest przedsiębiorcą.
Zastosowanie art. 66[2] k.c.