Przedawnienie; pojęcie roszczeń z umowy przedwstępnej (art. 390 § 3 k.c.)

Ustawodawca w art. 390 § 3 k.c. ograniczył skuteczność dochodzenia roszczenia prowadzącego do zawarcia umowy przyrzeczonej rocznym terminem przedawnienia liczonym od dnia, w którym umowa przyrzeczona miała być zawarta. Skoro w przepisie użyte zostało sformułowanie „przedawnia się”, to rocznego terminu, o którym w nim mowa nie można uznać za termin wygaszający roszczenie. 

Zgodnie z art. 117 § 2 k.c., po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia; czynność prawna zrzeczenia się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważna.

Wyrok SN z dnia 12 maja 2021 r., IV CSKP 33/21

Standard: 71117 (pełna treść orzeczenia)

Zobacz glosy

Przewidziane w art. 390 § 3 k.c. powiązanie rozpoczęcia biegu przedawnienia z dniem, w którym „umowa przyrzeczona miała być zawarta” albo z dniem uprawomocnienia się orzeczenia oddalającego żądanie zawarcia umowy przyrzeczonej, wskazuje, że reguluje on jedynie sytuacje, w których do zawarcia umowy przyrzeczonej nie doszło.

Wobec zawarcia umowy przyrzeczonej do przedawnienia roszczeń pozwanej nie miał zastosowania art. 390 § 3 k.c., lecz art. 118 i art. 502 k.c. 

Wyrok SN z dnia 5 marca 2019 r., II CSK 57/18

Standard: 37450 (pełna treść orzeczenia)