Sportowcy niepełnosprawni (paraolimpiada)

Ruch paraolimpijski obejmujący osoby niepełnosprawne mający ogromne znaczenie kulturowe, wychowawcze i terapeutyczne, ukształtował się znacznie później i w odrębnych formach organizacyjnych wobec ruchu olimpijskiego. Początek dały mu starania Ludwiga Guttmanna, emigranta z Niemiec, który w 1948 r., w Anglii zorganizował po raz pierwszy zawody sportowe dla weteranów drugiej wojny światowej, dotkniętych urazami kręgosłupa. W 1960 r., w Rzymie po raz pierwszy zorganizowano zawody w stylu olimpijskim. W 1976 r. podobne zawody w zakresie sportów zimowych odbyły się w Szwecji. W 1985 r. MKOl udzielił licencji na posługiwanie się przymiotnikiem "olimpijski". Jednakowoż organizacyjnie ruch paraolimpijski zachowuje wyodrębnienie wobec ruchu olimpijskiego (odrębne władze, jakkolwiek od 1988 r. kooperujące ze sobą), nie jest objęty Kartą Olimpijską, zaś zawody olimpijskie i zawody paraolimpijskie są paralelne lecz nie tożsame. Z tych przyczyn nie można więc wyprowadzać wniosku, jakoby użycie terminu "medalista olimpijski" nakazywało rozumieć pod tym terminem także medalistów igrzysk paraolimpijskich.

Osoby, które poświęciły się sportowi wyczynowemu i doszły do znakomitych wyników, nie mogą w równej mierze poświęcić się budowaniu kariery zawodowej. Dlatego też po zakończeniu czynnego uprawiania sportu znajdują się w niekorzystnej sytuacji życiowej. W czasie prac nad nowelizacją, która wprowadziła kwestionowany przepis, wyraźnie podkreślano socjalny charakter świadczenia tam przewidzianego. Sportowcy niepełnosprawni, dla których sport stanowi niezwykle doniosły czynnik sukcesu życiowego, rehabilitacji a nawet niekiedy terapii - są w innej sytuacji niż sportowcy pełnosprawni, gdy się bierze pod uwagę uzyskiwanie środków utrzymania. Niepełnosprawność nierzadko wiąże się z uzyskiwaniem świadczeń z zabezpieczenia społecznego. W wypadku byłych sportowców pełnosprawnych świadczenie dla medalistów olimpijskich ma zrekompensować utratę szans zarobkowych na skutek poświęcenia czasu na wysiłek związany ze sportem wyczynowym. W wypadku sportowców niepełnosprawnych ich odmienne szanse zarobkowe wynikają raczej z faktu niepełnosprawności, niż z uwagi na uprawianie sportu, zaś samo uprawianie sportu nie ma ograniczającego wpływu na uzyskiwanie przeznaczonych na utrzymanie świadczeń z funduszów publicznych.

Wyrok TK z dnia 30 września 2002 r., K 41/01, OTK-A 2002/5/61, Dz.U.2002/171/1400

Standard: 2125 (pełna treść orzeczenia)