Niewykonywanie zobowiązań pieniężnych o niewielkiej wartości jako przesłanka niewypłacalności (art. 11 ust. 1 p.u.)

Zgodnie z treścią art. 10 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze z dnia 28 lutego 2003 r. upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny. Zacytowany przepis ustanawia zasadę, że podstawą ogłoszenia upadłości dłużnika jest jego niewypłacalność. Definicję niewypłacalności ustawodawca zawarł w art. 11 ustawy, który nie został wyłączony na mocy art. 4911 Prawo upadłościowe i naprawcze ze stosowania wobec osób fizycznych. W myśl tego przepisu dłużnika uważa się za niewypłacalnego, jeżeli nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Spełnienie powyższej przesłanki uzasadnia ogłoszenie upadłości. Z istoty wskazanego w ust. 1 art. 11ustawy uregulowania wynika, iż każdy powinien wykonywać swoje wymagalne zobowiązania pieniężne w terminie. Dla określenia niewypłacalności nie ma znaczenia rozmiar niewykonywanych przez dłużnika zobowiązań ani ich charakter (publicznoprawne czy cywilnoprawne). Brak wykonywania przez dłużnika zobowiązań pieniężnych, nawet o niewielkiej wartości, oznacza jego niewypłacalność w rozumieniu art. 11 ustawy. Fundamentalne znaczenie ma zatem ustalenie, czy dłużnik nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych.

Postanowienie SR Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 29 stycznia 2016 r., XII GU 18/15

Standard: 16802