Zaliczka na wydatki postępowania upadłościowego (art. 22a p.u.)

Wynagrodzenie i wydatki tymczasowego nadzorcy sądowego należą niewątpliwie do wydatków, o których mowa w art. 2 i 5 u.k.s.c. Zgodnie z art. 22a p.u., wnioskodawca uiszcza zaliczkę na wydatki w przedmiocie ogłoszenia upadłości w określonej w przepisie wysokości; sąd, w myśl art. 32 ust. 5 zd. 1 p.u., może zażądać od wnioskodawcy zaliczki na wydatki w przedmiocie ogłoszenia upadłości w kwocie przewyższającej sumę określoną w art. 22a. Przepisy te zostały wprowadzone do prawa upadłościowego z uwagi na sytuacje, w których oddalając wniosek o ogłoszenie upadłości na podstawie art. 13 p.u., sąd przyznawał koszty tymczasowemu nadzorcy sądowemu, ale nie było szans na ich wyegzekwowanie od dłużnika, co powodowało ich ponoszenie przez Skarb Państwa (uzasadnienie projektu ustawy - Prawo restrukturyzacyjne, Druk Sejmu VII Kadencji Nr 2824). Zaliczka uiszczona przez wnioskodawcę (tak wierzyciela, jak i dłużnika) służy pokryciu kosztów funkcjonowania tymczasowego nadzorcy sądowego, scilicet pokrycia jego wynagrodzenia i zwrot poniesionych wydatków.

Wnioskodawca nie skarży przyznanego tymczasowemu nadzorcy sądowemu wynagrodzenia i zwrotu wydatków, lecz postanowienie w części, w której Sąd upadłościowy nakazał wypłacenie tych należności, w znacznej części, z uiszczonej przez niego zaliczki. W świetle przedstawionej wyżej ratio legis wprowadzenia regulacji nakazujących wnioskodawcy uiszczenie zaliczki na wydatki w toku postępowania w przedmiocie ogłoszenia upadłości jest ono poprawne. Wprawdzie przepisy prawa upadłościowego nie stanowią o tym expressis verbis, ale zarówno wskazana ratio legis, jak i unormowania art. 38 ust. 2 zd. 2 i 3 p.u., zgodnie z którymi sąd może przyznać tymczasowemu nadzorcy sądowemu zaliczkę na wydatki, którą wypłaca się w pierwszej kolejności z zaliczki wpłaconej przez wnioskodawcę, prowadzą do wniosku, że wynagrodzenie i wydatki tymczasowego nadzorcy sądowego są pokrywane w pierwszej kolejności z zaliczki uiszczonej przez wnioskodawcę. Taki wniosek podważa trafność zarzutu naruszenia art. 84 ust. 1 i 2 u.k.s.c., który nakazuje sądowi zwrócić z urzędu wszelkie należności z tytułu wydatków, stanowiące różnicę miedzy kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi.

Postanowienie SO w Toruniu z dnia 4 kwietnia 2018 r., VI Gz 68/18

Standard: 16646 (pełna treść orzeczenia)