Zła wiara wierzyciela przy złożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości (art. 34 ust. 1 Pr.Up)

zgodnie z regulacją art. 34 ust. 1 p.u.n. w przypadku złożenia przez wierzyciela wniosku w złej wierze, sąd, oddalając wniosek o ogłoszenie upadłości, obciąży wierzyciela kosztami postępowania i może nakazać wierzycielowi złożenie publicznego oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie.

W doktrynie wskazuje się, że złą wiarę dłużnika należy oceniać według stanu rzeczy istniejącego w dacie zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Pod pojęciem tym ujmuje się m.in. sytuację, w której wierzyciel zgłosił wniosek o ogłoszenie upadłości, choć jego wierzytelność była sporna i w danych okolicznościach powinna być dochodzona na drodze procesowej (vide Stanisław Gurgul, Prawo upadłościowe i naprawcze, Komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2010).

Zauważyć trzeba, że doktryna na gruncie regulacji art. 34 ust. 1 p.u.n. wyróżnia kilka niezależnych od siebie przypadków, w których uznać można, iż dłużnik pozostawał w złej wierze. Jak już wskazano powyższej jeden z nich ma miejsce wówczas, gdy wierzyciel zgłosił wniosek o ogłoszenie upadłości, choć jego wierzytelność była sporna i w danych okolicznościach powinna być dochodzona na drodze procesowej. Zaistnienie tej sytuacji stanowi wystarczającą (autonomiczną) podstawę do obciążenia wierzyciela kosztami postępowania w przedmiocie ogłoszenie upadłości. Tym samym bez znaczenia dla oceny czy wskazana powyżej podstawa wystąpiła miała okoliczność, że dłużnik uregulował wobec pozostałych swoich wierzycieli należności już po złożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości.

Postanowienie SO w Szczecinie z dnia 23 stycznia 2015 r., VIII Gz 204/14

Standard: 16640 (pełna treść orzeczenia)