Postanowienie o przejęciu wniosku o ogłoszenie upadłości i wniosku restrukturyzacyjnego do wspólnego rozpoznania (art. 9b[9] ust. 3 p.u.)

Nawet gdyby dłużnik po myśli art. 3 ust. 3. pkt 2 prawa restrukturyzacyjnego złożył wniosek o otwarcie przyspieszonego postępowania układowego, Sąd pierwszej instancji słusznie nie postanowienia o przejęciu wniosku restrukturyzacyjnego do wspólnego rozpoznania z wnioskiem o ogłoszenie upadłości i rozpoznał wniosek o ogłoszenie upadłości. Takiej decyzji sprzeciwia się bowiem interes wierzycieli, gdyż dalsze procedowanie nad wnioskiem restrukturyzacyjnym i tym samym wstrzymanie rozpoznania wniosku o ogłoszenie upadłości, mogłoby doprowadzić do ich pokrzywdzenia. W literaturze podnosi się, że pokrzywdzenie wierzycieli można przyjąć m.in. wtedy, gdy działania dłużnika, sposób zarządzania przez niego przedsiębiorstwem, prowadzenia negocjacji z wierzycielami itp. wskazują, że celem dłużnika jest np. uniemożliwienie wierzycielom prowadzenia skutecznej egzekucji albo przegłosowanie układu przez wierzycieli zawierających z dłużnikiem pozorne umowy (zob. S. Gurgul, Prawo restrukturyzacyjne (w:) S. Gurgul, Prawo upadłościowe. Prawo restrukturyzacyjne. Komentarz. Wyd. 10, Warszawa 2016, system Legalis).

Postanowienie SO w Warszawie z dnia 4 kwietnia 2017 r., XXIII Gz 126/17

Standard: 16624 (pełna treść orzeczenia)