Doręczenia w razie ustanowienia pełnomocnika procesowego lub osoby upoważnionej do odbioru pism (art. 133 § 3 k.p.c.)

Literalne wskazanie w art. 130[1a] § 3 k.p.c.(art. 130[2] k.p.c., że może uczynić to sama strona nie stanowi zatem podstawy do uznania, że zarządzenie o zwrocie doręcza się stronie, jeżeli reprezentuje ją pełnomocnik.

Przepisy o doręczeniach mają charakter bezwzględnie obowiązujący. Doręczenie pisma stronie, a nie jej pełnomocnikowi lub osobie upoważnionej do  odbioru pism jest bezskutecznie (zob. min. postanowienia SN: z dnia 14 grudnia 1972 r., III CRN 324/72 oraz z dnia 4 kwietnia 2017 r., II PZ 2/17). Odstępstwo od tej - wywołującej doniosłe skutki procesowe - zasady wymaga jednoznacznej i  stanowczej regulacji, a takiej art. 130[1a] k.p.c. nie zawiera. Nie ma racjonalnych argumentów, które uzasadniałyby wprowadzenie w postępowaniu walidacyjnym - przewidzianym w tym przepisie - wyjątku od zasady określonej w art. 133 § 3 zdanie pierwsze k.p.c. 

Na gruncie art. 130[2] § 2 k.p.c., który przewiduje możliwość usunięcia braku fiskalnego pisma procesowego przez uiszczenie stosownej opłaty - podobnie, jak braku formalnego pisma stosownie do art. 130[1a] § 3 - przez samą stronę, przyjmuje się, że w przypadku, kiedy reprezentuje ją pełnomocnik procesowy, to jemu należy doręczać wszelkie pisma procesowe, a więc również zarządzenie o zwrocie. Dla wywołania przez pismo skutku od daty jego pierwotnego wniesienia nie ma znaczenia, czy braki na podstawie art. 130[1a] § 3 k.p.c.(art. 130[2] k.p.c.) uzupełnia strona, czy też pełnomocnik; literalne wskazanie w tych przepisach, że może uczynić to sama strona nie stanowi zatem podstawy do uznania, że zarządzenie o zwrocie doręcza się stronie, jeżeli reprezentuje ją pełnomocnik.

Uchwała SN z dnia 29 października 2021 r., III CZP 60/20

Standard: 55723 (pełna treść orzeczenia)

Doręczenie dokonane do rąk pełnomocnika wskazanego w zawiadomieniu okręgowej rady adwokackiej lub okręgowej izby radców prawnych jest skuteczne, niezależnie od tego, czy został on wcześniej powiadomiony przez organy samorządowe o wyznaczeniu i czy dokonując doręczenia sąd poinformował go, że kieruje do niego korespondencję jako do pełnomocnika z urzędu.

Pozostawienie decyzji o wyznaczeniu osoby pełnomocnika samorządowi zawodowemu milcząco zakłada jej uzgodnienie z wyznaczanym członkiem samorządu, a co najmniej poinformowanie go o fakcie nałożenia na niego przez władze samorządowe określonego obowiązku.

Zawiadomienie sądu o osobie i adresie do doręczeń wyznaczonego pełnomocnika, do którego okręgowa rada adwokacka lub okręgowa izba radców prawnych jest zobligowana na podstawie art. 117[3] § 2 k.p.c., powoduje, że sąd od chwili otrzymania zawiadomienia traktuje postępowanie w sprawie ustanowienia pełnomocnika świadczącego stronie pomoc prawną z urzędu za zakończone, a wskazaną osobę za umocowaną w świetle art. 118 k.p.c. do reprezentowania strony na podstawie dotychczas blankietowego postanowienia o ustanowieniu adwokata lub radcy prawnego.

Artykuł 117[3] § 2 k.p.c. uprawnia sąd do oparcia się na zawiadomieniu otrzymanym od właściwego organu samorządu adwokatury lub radców prawnych, które w tym zakresie traktować należy analogicznie jak zawiadomienie o wypowiedzeniu pełnomocnictwa, wywołujące z chwilą zawiadomienia skutek prawny w stosunku do sądu (art. 94 § 1 k.p.c.). Doręczenie dokonane do rąk pełnomocnika wskazanego w zawiadomieniu okręgowej rady adwokackiej lub okręgowej izby radców prawnych jest więc skuteczne, niezależnie od tego, czy został on powiadomiony przez organy samorządowe o wyborze i czy dokonując doręczenia sąd poinformuje go, że kieruje do niego korespondencję jako do pełnomocnika z urzędu.

Postanowienie SN z dnia 6 października 2020 r., I UZ 14/20

Standard: 68163 (pełna treść orzeczenia)