Roszczenie regresowe z art. 140 k.r.o. jako sprawa o alimenty w rozumieniu art. 398[2] § 2 pkt 1 k.p.c.

„Sprawą o alimenty” w rozumieniu art. 398[2] § 2 pkt 1 k.p.c. (poprzednio art. 393 pkt 2 k.p.c.) jest roszczenie regresowe matki dziecka przeciwko jego ojcu. Sąd Najwyższy w uchwale z 16 grudnia 2015 r., III CZP 77/15, nie odszedł też od wykładni art. 32 k.p.c. przyjętej w uchwałach z 29 stycznia 1954 r., I C 3074/52 i z 6 października 1967 r., III CZP 63/67 uznając, że przemawiają za tym ważne względy społeczne (zob. uzasadnienia uchwał III CZP 77/15, III CZP 63/67 i I C 3074/52).

Oznacza to, że kwalifikacja roszczenia regresowego na potrzeby prawa procesowego odrywa się od kwalifikacji materialnoprawnej i jest taka sama jak roszczenia alimentacyjnego zarówno w przypadku właściwości sądu (art. 32 k.p.c.), jak i dopuszczalności skargi kasacyjnej (art. 398[2] pkt 1 k.p.c.).

Przemawia to zatem za przyjęciem, że całokształt krajowych przepisów procesowych wskazuje, że roszczenie regresowe matki dziecka przeciwko ojcu o zwrot kosztów utrzymania i wychowania dziecka (art. 140 k.r.o.) nie ma wprawdzie charakteru roszczenia alimentacyjnego sensu stricto, ale może być dochodzone przed sądem miejsca zamieszkania wierzyciela na analogicznych zasadach jak roszczenie alimentacyjne.

Postanowienie SN z dnia 9 lipca 2024 r., II CSKP 548/24

Standard: 85059 (pełna treść orzeczenia)

Sprawą o alimenty w rozumieniu art. 398[2] § 2 pkt 1 k.p.c. jest również sprawa o roszczenie regresowe, przewidziane w art. 140 k.r.o.

Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 24 lutego 1999 r., III CZ 179/98, nie twierdził, że rozważane roszczenie jest roszczeniem o świadczenie alimentacyjne, lecz przyjął, iż sprawa, której przedmiotem jest spór matki dziecka z jego ojcem o wysokość roszczenia regresowego, jest sprawą o alimenty w rozumieniu dawnego art. 393 pkt 2 k.p.c., którego odpowiednikiem jest obecnie art. 398[2] § 2 pkt 1 k.p.c. Wynika z tego, że pojęcie "sprawy o alimenty" obejmuje zarówno dochodzenie roszczeń o świadczenia alimentacyjne, jak i roszczeń regresowych, o których mowa w art. 140 § 1 k.r.o., skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wyłączył dopuszczalność wniesienia skargi kasacyjnej w sprawie o alimenty, to nie znajdowałoby racjonalnej podstawy twierdzenie, że ograniczył to wyłącznie do sprawy o świadczenie alimentacyjne i umożliwił w ten sposób wniesienie takiej skargi w sprawie dotyczącej roszczenia regresowego.

Stanowisko zajęte w niniejszej uchwale nie narusza też wykładni art. 32 k.p.c., przyjętej w uchwałach Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 1954 r., I C 3074/52, i z dnia 6 października 1967 r., III CZP 63/67, za którą przemawiają ważne względy społeczne.

Uchwała SN (7) z dnia 16 grudnia 2015 r., III CZP 77/15

Standard: 15999 (pełna treść orzeczenia)