Wyłączenie ze względu na konflikt sędziego ze stroną i udział w procesie sądowym ze stroną
Uzasadnione wątpliwości co do bezstronności sędziego (art. 49 k.p.c.)
W świetle przepisu o wyłączenie sędziego rozpoznawanie sprawy przez sędziego, który jest jednocześnie w sporze sądowym ze jedną ze stron tego procesu, nie stanowi przyczyny wyłączenia sędziego z mocy ustawy od rozpoznania sprawy, a w konsekwencji nie skutkuje nieważnością postępowania na podstawie art. 379 pkt 4 k.p.c. Okoliczność taka natomiast, stosownie do przepisu art. 49 k.p.c., może stanowić podstawę wyłączenia sędziego na jego wniosek lub wniosek strony. W myśl tego przepisu niezależnie od przyczyn wymienionych w art. 48, sąd wyłącza sędziego na jego żądanie lub na wniosek strony, jeżeli istnieje okoliczność tego rodzaju, że mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w danej sprawie. Niezależnie jednakże od faktu zgłoszenia takiego wniosku i treści rozstrzygnięcia o jego przedmiocie, rozpoznanie sprawy przez sędziego, co do którego nie zachodzą okoliczności wymienione w przepisie art. 48 k.p.c., nie skutkuje nieważnością postępowania z mocy art. 379 pkt 4 k.p.c. (zob. postanowienie SN z 21 lutego 2012 r. I PK 132/11).
Postanowienie SA w Gdańsku z dnia 12 marca 2013r., III AUa 1569/12
Standard: 15908 (pełna treść orzeczenia)
Przesłanki wyłączenia sędziego z mocy ustawy określa art. 48 k.p.c. Nie ma wśród nich "pozostawania strony z sędzią od dłuższego czasu w poważnym konflikcie"[…] Okoliczność "pozostawania z sędzią w konflikcie" mogłaby zostać zakwalifikowana co najwyżej jako przesłanka wyłączenia sędziego na jego żądanie albo na wniosek strony na podstawie art. 49 k.p.c., a mianowicie ze względu na występowanie w relacji między sędzią a jedną ze stron lub jej przedstawicielem (w tym pełnomocnikiem procesowym) tego rodzaju stosunku osobistego, który mógłby wywoływać wątpliwości co do bezstronności sędziego. Jednakże wydanie orzeczenia przez sędziego, który podlegał wyłączeniu nie z mocy samej ustawy (art. 48 k.p.c.), lecz na własne żądanie lub na wniosek strony z uwagi na mogące powstać wątpliwości co do jego bezstronności (art. 49 k.p.c.), nie stanowi według art. 401 pkt 1 k.p.c. ustawowej podstawy wznowienia. Już tylko z tego powodu skarga o wznowienie postępowania, jako nieoparta na ustawowej podstawie wznowienia, podlegała odrzuceniu z mocy art. 410 § 1 k.p.c.
Postanowienie SN z dnia 20 czerwca 2007r., I PZ 9/07
Standard: 15907