Nieważność postępowania w sprawie, w której sąd rejonowy orzekł w sprawie sądu okręgowego (art. 379 pkt 6 k.p.c.)
Właściwość rzeczowa sądu rejonowego (art. 16 k.p.c.) Podstawy nieważności postępowania cywilnego Właściwość rzeczowa sądu okręgowego (art. 17 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Nieważne jest postępowanie przed sądem rejonowym, który – po wznowieniu postępowania – orzekł w sprawie zainicjowanej skargą o wznowienie postępowania, do której rozpoznania właściwy był sąd okręgowy (art. 379 pkt 6 k.p.c.).
Postanowienie SN z dnia 9 kwietnia 2015 r., V CSK 418/14
Standard: 65525 (pełna treść orzeczenia)
Nieważność postępowania w sprawie, w której sąd rejonowy orzekł mimo właściwości sądu okręgowego bez względu na wartość przedmiotu sporu (art. 379 pkt 6 k.p.c.), zachodzi także wtedy, gdy sprawa została mu przekazana przez sąd okręgowy na podstawie art. 200 k.p.c.
Właściwość sądowa jest istotnym elementem oceny poprawności przebiegu procesu i jego rzetelności, w związku z czym procedury sądowe przykładają do niej dużą wagę, niejednokrotnie surowo sankcjonując naruszenie przepisów, które ją normują. Taką sankcję określa art. 379 pkt 6 k.p.c., przewidujący nieważność postępowania w sprawie, w której orzekł sąd rejonowy, mimo że właściwy był - bez względu na wartość przedmiotu sporu - sąd okręgowy.
Sankcja nieważności wiąże się tutaj z tym, że naruszenie właściwości rzeczowej sądu okręgowego godzi w racje ustanowienia właściwości sądu wyższego rzędu jako sądu pierwszej instancji ze względu na szczególną ochronę praw prywatnych, tj. praw niemajątkowych i rodzinnych, w tym dóbr osobistych (art. 17 pkt 1-3 i 41-44, art. 544 § 1, art. 691[1] i 567[1] k.p.c.). W innych wypadkach właściwość sądu okręgowego w pierwszej instancji bywa przejawem ochrony interesów indywidualnych połączonych ze ochroną interesów wymiaru sprawiedliwości, a więc interesu publicznego (np. art. 1148[1] i 1151[1] k.p.c., art. 339 k.m., art. 102 ust. 3 ustawy z dnia 29 listopada 2000 r. - Prawo atomowe, Dz.U. Nr 42, poz. 276 ze zm. lub art. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, Dz.U. z 2010 r. Nr 7, poz. 44).
Nieważność postępowania jest następstwem kwalifikowanego rodzaju uchybienia procesowego; nie zależy od przyczyn jego popełnienia oraz wywołanych skutków, a w szczególności od wpływu na wynik sprawy oraz na interesy stron. Przyjmuje się przy tym, że przepisy normujące nieważność postępowania powinny być wykładane i stosowane w sposób ścisły, bez jakichkolwiek koncesji, już więc zważywszy na tę dyrektywę interpretacyjną należy przyjąć, iż skoro art. 379 pkt 6 k.p.c. nie uzależnia stwierdzenia nieważności postępowania od jakichś dodatkowych przesłanek, a w szczególności od okoliczności uwypuklonej przez Sąd Okręgowy w rozstrzyganym zagadnieniu prawnym, to odpowiedź na postawione pytanie prawne powinna być twierdząca. Za tym stanowiskiem przemawiają także inne argumenty.
Uchwała SN z dnia 26 stycznia 2012 r., III CZP 86/11
Standard: 15832 (pełna treść orzeczenia)