Właściwość rzeczowa w sprawie o zadośćuczynienie z tytułu mobbingu

Właściwość rzeczową sądu okręgowego w sprawie z powództwa pracownika, której przedmiotem jest wyłącznie roszczenie o zasądzenie zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (na podstawie art. 94[3] § 3 k.p. albo art. 24 § 1 zdanie trzecie k.c. w związku z art. 445 k.c. lub art. 448 k.c. w związku z art. 300 k.p.), określa się na podstawie art. 17 pkt 4 k.p.c.

W przypadku domagania się przez poszkodowanego zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie art. 445 k.c. nie budzi wątpliwości ani w doktrynie, ani w orzecznictwie, że o właściwości rzeczowej sądu decyduje wartość dochodzonego zadośćuczynienia pieniężnego, co oznacza, że właściwość rzeczową ocenia się według kryterium określonego w art. 17 pkt 4 k.p.c., a nie według art. 17 pkt 1 k.p.c. To samo można odnieść do domagania się zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie art. 94[3] § 3 k.p.

Zdrowie jest podlegającym ochronie dobrem osobistym (art. 23 k.c.), także dobrem osobistym pracownika (art. 11[1] k.p. w związku z art. 94[4] k.p.). Naruszenie tego dobra osobistego może uzasadniać wystąpienie z roszczeniami zarówno o charakterze niemajątkowym, jak i majątkowym. Roszczenia wynikające z naruszenia dóbr osobistych mogą mieć bowiem charakter niemajątkowy albo majątkowy. Wybór sposobu ochrony należy do poszkodowanego. Jeżeli występuje on z roszczeniem o charakterze niemajątkowym bądź - jednocześnie - z roszczeniem niemajątkowym i majątkowym, to sprawa należy do właściwości rzeczowej sądu okręgowego na podstawie art. 17 pkt 1 k.p.c. Jeżeli jednak poszkodowany domaga się wyłącznie ochrony o charakterze majątkowym - dokonuje wyboru majątkowego środka ochrony, np. występuje jedynie z roszczeniem o zasądzenie zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę - wówczas właściwość rzeczową sądu okręgowego uzasadnia jedynie art. 17 pkt 4 k.p.c.

Uchwała SN z dnia 5 października 2006 r., I PZP 3/06

Standard: 15825 (pełna treść orzeczenia)