Podejrzenie klienta sklepu o kradzież przez pracowników ochrony

Powódka wiązała swoje roszczenia z naruszeniem jej dóbr osobistych w postaci czci, godności osobistej i dobrego imienia. Istnienie takich dóbr nie budzi żadnych zastrzeżeń tak w doktrynie, jak orzecznictwie na tle przepisu art. 23 k.c. Nie budzi wątpliwości, że cześć, godność osobista i dobre imię mogą zostać naruszone bezpodstawnymi działaniami sugerującymi możliwość kradzieży, kwestionującymi uczciwość i prawość danej osoby.

Kwestia zagrożenia bądź naruszenia dóbr osobistych winna być oceniana na płaszczyźnie faktycznej i prowadzić do ustalenia czy dane zachowanie, biorąc pod uwagę przeciętne reakcje ludzkie, mogły obiektywnie stać się podstawą do negatywnych odczuć po stronie pokrzywdzonego.

O tym, czy nastąpiło naruszenie dóbr osobistych, nie można mówić wyłącznie w kategoriach subiektywnych. Każdy człowiek ma inną wrażliwość, w odmienny sposób reaguje na przykre sytuacje. Stąd też, w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że przy ocenie czy nastąpiło naruszenie dóbr osobistych, konieczne jest badanie wszelkich okoliczności zdarzenia i ich konsekwencji w kategoriach obiektywnych.

Analizując ustalony w sprawie stan faktyczny, pracownicy strony pozwanej zachowali się w sposób prawidłowy.

Aprobata pracowników sklepu w B. dla działania pracownika ochrony w formie zatrzymania powódki, jak również poinformowania o konieczności przejrzenia jej zakupów i zapoznania się z dowodem zapłaty, z uwagi na stwierdzone zagrożenie dla mienia (zabór mienia), stanowiły obowiązek pracowników. Nawet jeśli zdarzenie to było dla powódki przykre, to jednak w świetle obowiązujących przepisów nie może być ono postrzegane jako naruszające dobra osobiste. Jakkolwiek nawet neutralne wypowiedzi pracownika i zatrzymanie kupującego po przekroczeniu linii kas, w subiektywnym odczuciu każdego człowieka wiąże się z dyskomfortem, jest przeżyciem przykrym, to jednak nie każdy przypadek dyskomfortu psychicznego, co przy tym istotne nawet spowodowany nawet bezprawnym zachowaniem się innej osoby (z czym w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia), jest wystarczającą podstawą do poszukiwania sądowej ochrony dóbr osobistych. W przypadku obrazy czci, godności, dobrego imienia, o jej udzieleniu powinna decydować analiza uwzględniająca kryteria właściwe dla ludzi rozsądnych i uczciwych. Konieczne jest więc zachowanie należytych proporcji i umiaru.

Wyrok SO w Wrocławiu z dnia 9 grudnia 2016r.,II Ca 549/16

Standard: 15653 (pełna treść orzeczenia)