Przerwa biegu przedawnienia roszczenia ubezpieczonego do ubezpieczyciela (art. 819 § 4 k.c.)
Przedawnienie roszczeń z umowy ubezpieczenia (art. 819 k.c.) Termin wypłaty odszkodowania; postępowanie likwidacyjne (art. 14 UFG i PBUK) Termin spełnienia świadczenia przez ubezpieczyciela, postępowanie likwidacyjne (art. 817 k.c.) Przerwa biegu terminu przedawnienia w sądowej praktyce
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zgłoszenie ubezpieczycielowi zdarzenia objętego ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej przerywało w stosunku do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego - na podstawie art. 819 § 4 k.c. w związku z art. 51 ust. 4 pkt 1 i art. 4 pkt 1 oraz art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (tekst jedn.: Dz. U. z 1996 r. Nr 11, poz. 62 z późn. zm.) - bieg terminu przedawnienia roszczeń niezgłoszonych w postępowaniu prowadzonym przed ubezpieczycielem sprawcy, lecz wypływających ze zdarzenia wyrządzającego szkodę.
Przerwa biegu przedawnienia z art. 819 § 4 k.c. ma zastosowanie do wszystkich określonych w art. 819 k.c. roszczeń kierowanych do ubezpieczyciela, a nie tylko roszczeń wynikających z umowy ubezpieczenia (por. wyroki SN z dnia 6 października 2017 r., V CSK 685/16, z dnia 20 listopada 2014 r., V CSK 5/14, z dnia 13 czerwca 2013 r., IV CSK 662/12, z dnia 8 marca 2012 r., V CSK 165/11, z dnia 15 października 2009 r., I CSK 59/09, z dnia 21 maja 2009 r., V CSK 444/08, i z dnia 9 sierpnia 2005 r., IV CK 157/05).
Art. 109a ust. 2 u.u.o. wprowadzony z dniem 11 lutego 2012 r. na podstawie ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 205, poz. 1210) stanowi lex specialis względem art. 819 § 4 k.c. i wyłącza stosowanie normy wynikającej z tego przepisu do roszczeń wobec UFG.
Uchwała SN z dnia 6 sierpnia 2020 r., III CZP 76/19
Standard: 44730 (pełna treść orzeczenia)
Na gruncie art. 819 § 4 k.c. ponowienie wezwania do zapłaty, nawet w zakresie tych samych roszczeń, co do których ubezpieczyciel w toku postępowania likwidacyjnego już się wypowiedział, co do zasady rodzi skutek w postaci przerwania biegu przedawnienia.
Art. 819 § 4 k.c. jest instytucją odrębną od ogólnych przepisów stanowiących o przedawnieniu, tj. art. 123 k.c. i nast. normy zawarte w art. 819 k.c. mają zatem charakter przepisu szczególnego w zakresie przedawnienia roszczeń z umowy ubezpieczenia.
Art. 819 § 4 k.c. nie zawiera żadnego sformułowania, z którego można byłoby wywieść wniosek o braku możliwości wielokrotnego przerywania biegu przedawnienia w sposób przewidziany w tym przepisie. Wykładnia literalna omawianego przepisu przemawia zatem za powiązaniem skutku w postaci przerwania biegu przedawnienia z każdorazowym zgłoszeniem szkody przez poszkodowanego. Brak przy tym podstaw do stosowania wykładni zarówno systemowej, a tym bardziej teleologicznej, biorąc przede wszystkim pod uwagę, że przepis ten został wprowadzony do k.c. z myślą o zabezpieczeniu interesów ubezpieczających, a nie ubezpieczycieli.
Przerwanie biegu terminu przedawnienia ma skutek niweczący w stosunku do biegu tego terminu i oznacza to, że czas terminu przedawnienia, który upłynął do czasu zaistnienia przerwy, uważa się za niebyły. Dłużnik, po przerwaniu biegu terminu przedawnienia, znajduje się w takim położeniu prawnym, jaki istniał, gdy jego roszczenie stało się wymagalne, gdyż bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od początku, od następnego dnia po zakończeniu przerwy (art. 124 k.c.).
Wyrok SO w Łodzi z dnia 24 kwietnia 2019 r., III Ca 1651/18
Standard: 66876 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 70120
Standard: 28865
Standard: 66877
Standard: 65788