Rozgraniczenie nieruchomości (gruntów) sąsiadujących z drogą publiczną

Artykuł 23 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. Nr 14, poz. 60 ze zm.) nie wyłącza drogi sądowej w sprawie o rozgraniczenie nieruchomości będących własnością osób fizycznych z drogą gminną.

W zwrocie "ochrona dróg" użytym w art. 23 ust. 4 w żadnym razie nie można dopatrzyć się woli ustawodawcy przekazania organom administracyjnym rozstrzygania sporów o przebieg linii granicznych - sporów opartych na art. 153 k.c. - w sytuacjach gdy właściciele nieruchomości (gruntów) sąsiadujących z drogą publiczną, w tym gminną, roszczą sobie pretensje do części pasa drogi. Przeciwko przyjęciu takiego stanowiska przemawia nie tylko ogólna zasada, że rozpoznawanie spraw cywilnych należy do sądów (chyba że zostały przekazane innym organom), ale również treść art. 4 ust. 1 pkt 11 [obecnie pkt 21] i art. 36 powołanej ustawy. Otóż w art. 4 ust. 1 pkt 11 ustawodawca określił wyraźnie, a więc i w sposób wiążący, co należy rozumieć przez pojęcie ochrony drogi, stanowiąc, że użyte w ustawie określenie ochrona drogi oznacza "działanie mające na celu niedopuszczenie do przedwczesnego zniszczenia drogi oraz niewłaściwego jej użytkowania".

Za wnioskiem, iż ustawodawca nie upoważnił terenowych organów do rozstrzygania sporów o własność przemawia również art. 36 powołanej ustawy. W przepisie tym przewidziano właściwość organów administracyjnych jedynie do orzekania - w razie samowolnego naruszenia pasa drogowego lub zarezerwowanego pasa terenu - "o przywróceniu ich do stanu poprzedniego".

Uchwała SN z dnia 26 lipca 1990 r., III CZP 35/90

Standard: 14780