Dokument w rozumieniu karno-procesowym (art. 115 § 14 k.k.)

Pojęcie dokumentów urzędowych funkcjonuje w procesie cywilnym i tam właśnie – i tylko tam – ustanowione jest domniemanie (art. 244 k.p.c.). W procesie karnym podział na dokumenty urzędowe i prywatne w takim ujęciu nie został jednak przeniesiony (ustawodawca posługuje się wprost jedynie pojęciem dokumentu prywatnego – art. 393 § 3 k.p.k.), a przede wszystkim nie przeniesiono żadnych domniemań z procesu cywilnego odnośnie mocy dokumentów urzędowych i prywatnych (art. 244 i 245 k.p.c.). Zarówno pierwsze, jak i drugie podlegają więc swobodnej ocenie organu procesowego i z samego faktu, że określona instytucja wydała dokument danej treści, nie wynika żadne wiążące Sąd karny domniemanie, że treść tego dokumentu odzwierciedla rzeczywisty stan faktyczny; dokumenty nie mają też żadnej większej mocy dowodowej, niż inne dowody, w tym osobowe.

Wyrok SA w Poznaniu z dnia 27 października 2022 r., II AKa 244/18

Standard: 74688 (pełna treść orzeczenia)

Pełnowartościowy dowód w sprawie, wykluczający powołanie biegłego, mogą stanowić dowody z dokumentów, jeżeli zawarte w nich ustalenia nie budzą wątpliwości.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 12 czerwca 2019 r., II AKa 7/19

Standard: 75795 (pełna treść orzeczenia)

Skoro przepisy Kodeksu karnego zapewniają szeroką ochronę dokumentu jako szczególnie doniosłego środka zapewniającego pewność obrotu we wszystkich jej dziedzinach, zarówno w obrębie kraju, jak i w sferze stosunków międzynarodowych, co znajduje swój wyraz w bardzo szerokiej definicji pojęcia dokumentu zawartej w art. 115 § 14 k.k. to pojęcie to obejmuje wszystkie możliwe jego rodzaje i postacie. W tym zakresie dość przywołać treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 1973 r., VI KZP 8/73 wskazującej, że wszelkie druki – zarówno krajowe, jak i zagraniczne – bez względu na to czy zostały sporządzone na użytek zewnętrzny, czy urzędowy użytek wewnętrzny, stanowią dokument w rozumieniu art. 120 § 13 dkk, jeżeli zostały wypełnione treścią, z którą związane jest określone prawo, albo jeżeli z powodu tej treści stanowią dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mogącej mieć znaczenie prawne.

Stanowisko powyższe uznać należy za aktualne na gruncie aktualnie obowiązującego art. 115 § 14 k.k. Zgodnie z wykładnią przepisu art. 115 § 14 k.k., dokonana w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2002 r., III KKN 90/90 „ każdy przedmiot (także zapis na komputerowym nośniku), który stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności prawnej uzyskuje charakter dokumentu, gdy spełnia jednocześnie dwa warunki: zawiera treść intelektualną i treść ta – wyrażona najczęściej za pomocą pisma – ma znaczenie prawne w tym rozumieniu, iż można z niej wyprowadzić określone uprawnienia bądź obowiązki osoby fizycznej lub osoby prawnej.

Dokumentem jest przedmiot, którego posiadanie lub użycie może rodzić skutki prawne zarówno w sferze prawa materialnego, jak i procesowego. Przedmiot będący dokumentem może być zatem sporządzony w celach dowodowych, ale też może dopiero nabrać takiego znaczenia prawnego w związku z pewną sytuacją faktyczną w zależności od okoliczności jego użycia”.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 8 listopada 2016 r., II AKa 224/15

Standard: 75809 (pełna treść orzeczenia)