Koniec terminu przypadający na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy lub sobotę (art. 123 § 3 k.p.k.)
Obliczanie terminów (art. 123 k.p.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Z treści art. 123 § 3 wynika, że jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia.
Z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego (zob. m.in. postanowienia: z dnia 23 lutego 2012 r., III KK 289/11, z dnia 27 sierpnia 2014 r., IV KK 166/14, z dnia 7 lipca 2017 r., III KK 311/17) wynika, że sobota nie jest dniem uznanym przez ustawę za wolny od pracy. Taki sam wniosek wynika zresztą z przywoływanego przez skarżącego przepisu art. 115 k.c. – mówi się w nim bowiem o dniu uznanym ustawowo za wolny od pracy lub sobocie, co oznacza, że nie wszystkie soboty – w rozumieniu tego przepisu – są dniami uznanymi przez ustawę za wolne od pracy (możliwa jest sytuacja, gdy dzień ustawowo wolny od pracy jest jednocześnie sobotą).
Postanowienie SN z dnia 3 grudnia 2018 r., II KZ 40/18
Standard: 23216 (pełna treść orzeczenia)
Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 23 lutego 2012r. stwierdził „sobota nie jest dniem ustawowo wolnym od pracy w rozumieniu art. 123 k.p.k.” (III KK 289/11). W uzasadnieniu tego postanowienia przedstawiono szeroką i przekonującą argumentację przemawiającą za taką wykładnią, której w tym miejscu nie ma potrzeby powtarzać, a pozostaje stwierdzić, że obecny skład w pełni ją podzielił.
Postanowienie SN z dnia 27 sierpnia 2014 r., IV KK 166/14
Standard: 13693 (pełna treść orzeczenia)