Strona podmiotowa (zamiar) przestępstwa nadużycia władzy
Przestępstwo nadużycia władzy i niedopełnienia obowiązków przez funkcjonariuszy publicznych (art. 231 § 1 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Do znamion występku z art. 231 § 1 k.k. należy umyślność działania.
Nie każde przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków przez funkcjonariusza publicznego będzie stwarzać podstawy do pociągnięcia go do odpowiedzialności karnej. Warunkiem jest, by sprawca chciał lub co najmniej godził się na to, iż postępuje wbrew swojemu zakresowi uprawnień lub obowiązków, a nadto, by chciał lub co najmniej godził się na to, że w ten sposób działa na szkodę określonego interesu publicznego lub prywatnego.
Należy zatem wykazać świadomość i chęć bądź godzenie się funkcjonariusza zarówno na własne przekroczenie uprawnień czy niedopełnienie obowiązków, jak i na stwarzanie określonego niebezpieczeństwa.
Wyrok SN z dnia 17 stycznia 2017 r., WA 18/16
Standard: 27212 (pełna treść orzeczenia)
Funkcjonariusz publiczny musi obejmować swoim zamiarem zarówno przekroczenie uprawnień czy też niedopełnienie obowiązków, jak i to, że działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego.
Innymi słowy – niewykonanie konkretnego obowiązku przez funkcjonariusza publicznego może stanowić przestępstwo stypizowane w art. 231 § 1 k.k. wówczas, gdy funkcjonariusz ten w ramach czynności i kompetencji służbowych był rzeczywiście zobowiązany do jego wykonania oraz miał tego świadomość.
Wyrok SN z dnia 4 maja 2016 r., V KK 388/15
Standard: 14492 (pełna treść orzeczenia)
Dla bytu przestępstwa z art. 231 § 1 KK konieczne jest wykazanie, że pomimo świadomości wskazanych wyżej okoliczności funkcjonariusz publiczny chce przekroczyć uprawnienia lub niedopełnić obowiązków, albo na to się godzi. W konsekwencji nie jest zamierzone działanie funkcjonariusza publicznego, który mylnie wyobraża sobie, że nie narusza swoich obowiązków lub nie działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, a w rezultacie postawienie mu w takiej sytuacji zarzutu popełnienia czynu zabronionego z art. 231 § 1 KK jest wyłączone”.
O niedopełnieniu obowiązków służbowym w rozumieniu art. 231 § 1 k.k. nie może stanowić jedynie samo „wybiórcze traktowanie” osób, co do których policjant podejmuje interwencję . Z uwagi na brak pewnych ustaleń, co do świadomości oskarżonego stanu trzeźwości i stanu uprawnień H. D. (1) w chwili zdarzenia, brak jest podstaw do wnioskowania, że zamiarem, jaki towarzyszył oskarżonemu przy podejmowaniu decyzji o braku przeprowadzenia kontroli kierującego, było działanie na szkodę interesu publicznego. Na konieczność obejmowania zamiarem działania na szkodę interesu publicznego lub prywatnego jako warunku bytu przestępstwa nadużycia uprawnień przez funkcjonariusza publicznego wskazuje przykładowo Uchwała Sądu Najwyższego - Sądu Dyscyplinarnego z dnia 17 stycznia 2008 r. SNO 87/07, zgodnie z którą: „ Funkcjonariusz publiczny musi obejmować swoją świadomością fakt przysługujących mu kompetencji oraz ich zakres, fakt aktualizacji obowiązku lub uprawnienia z kompetencji tych wynikającego oraz fakt działania na szkodę interesu publicznego lub prywatnego przez przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków.
Wyrok SO w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 31 lipca 2015 r., IV Ka 268/15
Standard: 13517 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 14288 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 42553 (pełna treść orzeczenia)