Odpowiedzialność karna notariusza na podstawie art. 231 § 1 k.k.
Odpowiedzialność notariusza Przekroczenie uprawnienia lub nie dopełnienie obowiązków w warunkach (art. 231 § 1 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Notariusz w zakresie swoich uprawnień, działa jako osoba zaufania publicznego, korzystając z ochrony przysługującej funkcjonariuszom publicznym. Notariusz jest powołany do uwierzytelniania dokonywanych z jego udziałem czynności, którym strony są obowiązane lub pragną nadać formę notarialną (czynności notarialnych) oraz do dokonywania ich zgodnie z prawem. Sporządzone przez niego dokumenty, mają charakter dokumentu urzędowego. Notariat postrzegany jest jako gwarant bezpieczeństwa prawnego i pewności.
Specyfika zawodu notariusza polega na tym, że z jednej strony, uczestnicy czynności notarialnych zwracają się o spisanie oświadczeń ich woli, zaś z drugiej strony, osoby zobowiązane do dokonania określonych czynności notarialnych mają prawo oczekiwać, że to właśnie notariusz, jego rzetelność i postępowanie zgodne z obowiązującym prawem zagwarantuje im, że ich prawa nie zostaną naruszone, a co więcej pozostaną pod odpowiednią ochroną. W ten oto sposób notariusz ma znaczący wpływ na tworzenie wizerunku porządku prawnego, a także budowanie i umacnianie zaufania społeczeństwa do podmiotów prawnych. W momencie, gdy oskarżona, jako funkcjonariusz publiczny nie dopełniła swojego obowiązku służbowego spowodowała narażenie autorytetu zawodu notariusza na utratę dobrego imienia i zaufania obywateli do działania podobnych organów państwa. W takim właśnie ujęciu zachowanie B. W. niewątpliwie ugodziło również w dobro interesu publicznego.
Oceny legalności podjętej przez oskarżoną czynności notarialnej, jej prawnej dopuszczalności należy dokonywać nie przede wszystkim z punktu widzenia przepisów prawa cywilnego, wieczystoksięgowego, jak tego dokonują również skarżący, ale z punktu widzenia przepisów prawa karnego i odpowiedzialności karnej z art. 231 § 1 k.k. W kontekście sporządzonego przez oskarżoną protokołu prostującego poprzedni akt notarialny wskazać należy, że w zasadzie każde działanie uprawnionego organu, które oparte jest o przepisy procesowe i znajduje uzasadnienie w wykładni tych przepisów jest legalne. I niezależnie od tego, czy dokonana czynność ma charakter słusznej, czy też wadliwej, skoro znajduje oparcie w obowiązujących przepisach, to już z tej racji nie można mówić o przekroczeniu uprawnień i działaniu bez należytego umocowania. Oskarżona bez wątpienia działała w oparciu o konkretny przepis ustawy, tj. art. 80 § 4 ustawy - Prawo o notariacie, jej czynność znajduje zatem uzasadnienie w obowiązujących regulacjach prawnych, a więc nosi cechy działania o charakterze legalnym, prawnie dopuszczalnym.
Wyrok SO w Szczecinie z dnia 26 listopada 2018 r., IV Ka 1741/18
Standard: 19558 (pełna treść orzeczenia)
Trzeba zgodzić się z tym poglądem wypowiedzianym w postanowieniu w sprawie V KK 219/17, że bez zweryfikowania informacji, z których wynikałyby przeciwwskazania do sporządzenia aktu notarialnego, ze względu na to, że oświadczenie strony byłoby obarczone wadą prawną, zwłaszcza tą, o której mowa w art. 82 kodeksu cywilnego, notariusz dokonujący czynności narusza zakaz wyrażony w art. 86 wymienionej ustawy, a tym samym przekracza swoje uprawnienia w rozumieniu art. 231 § 1 k.k.
Wyrok SN z dnia 10 stycznia 2018 r., V KK 247/17
Standard: 17946 (pełna treść orzeczenia)