Utrwalenie obrazu i dźwięku z przesłuchania dziecka (art. 147 § 2 pkt. 2a k.p.k.)

Przepis art. 147 § 2 pkt 2 k.p.k. (w brzmieniu sprzed dnia 27 stycznia 2014 r.) stanowił, że jeżeli względy techniczne nie stoją na przeszkodzie, przesłuchanie pokrzywdzonego, o którym mowa w art. 185a k.p.k., utrwala się za pomocą urządzenia rejestrującego obraz i dźwięk. Co należało rozumieć pod pojęciem „względów technicznych” ustawa nie wyjaśniała, niemniej z pewnością nie można było utożsamiać tego zwrotu, statuującego w powiązaniu z całą treścią przepisu względny obowiązek (zob. wyr. SN z 7 listopada 2011 r., V KK 143/11), z brakiem w zasięgu ręki sprzętu służącego do dokonywania zapisu wizualnego i audialnego.

Brak zapisu obrazu i dźwięku z przesłuchania małoletniej pokrzywdzonej, który przecież w sposób najwierniejszy mógłby oddać treść i przebieg przesłuchania, stanowił dodatkowy i jakże ważki argument wspierający tezę o potrzebie ponowienia tej czynności procesowej. Opisane uchybienie mogło realnie utrudnić oskarżonemu kwestionowanie relacji pokrzywdzonej, co niewątpliwie stawiało pod znakiem zapytania rzetelność procesu w rozumieniu art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z 1950 r.

Wyrok SN z dnia 16 kwietnia 2015 r., V KK 4/15

Standard: 17051 (pełna treść orzeczenia)

W sytuacji, gdy kaseta zawierająca nagranie audiowizualne z przesłuchania pokrzywdzonego, o którym mowa w art. 185 a k.p.k. zaginęła, zaś Sąd pierwszej instancji dysponując zapisem dźwiękowym tej czynności odtworzył ten zapis, następnie odczytał protokół z utrwalonego wówczas przesłuchania świadka i wreszcie dokonał bezpośredniego przesłuchania świadka na rozprawie, to nie można czynić zasadnie zarzutu złamania zasady bezpośredniości przez ten Sąd.

Wyrok SN z dnia 7 listopad 2011 R., V KK 143/11

Standard: 13476 (pełna treść orzeczenia)