Uznanie pisma za doręczone (art. 139 k.p.k.)

Skazany, mając świadomość toczącego się postępowania odwoławczego, nie sprostał ciążącemu na nim obowiązkowi poinformowania Sądu o aktualnym miejscu pobytu, czego skutkiem było pozbawienie się możliwości korzystania z przysługujących mu uprawnień. Było to wynikiem wyłącznie przyjętej postawy skazanego, nie zaś przyczyn obiektywnych i niezależnych, o których mowa w art. 126 § 1 k.p.k.

Postanowienie SN z dnia 17 stycznia 2022 r., III KZ 55/21

Standard: 76740 (pełna treść orzeczenia)

Zawiadomienie o terminie rozprawy odwoławczej wysłane pod ostatnio wskazany przez stronę adres, nie może być uznane, zgodnie z treścią art. 139 § 1 k.p.k. za doręczone, jeżeli osoba ta została pozbawiona wolności i nie podała swego miejsca pobytu w czasie pozbawienia wolności do wiadomości organu – w tym przypadku Sądu – przed którym toczy się postępowanie (por: wyroki SN: z dnia 25 listopada 2010 r., V KK 363/10, z dnia 6 lipca 2006 r., V KK 495/05, z dnia 26 listopada 2003 r., III KK 257/02).

Skoro oskarżonego pozbawiono wolności, przepis art. 139 § 1 k.p.k. nie miał zastosowania, bo przecież oskarżony nie zmienił dobrowolnie swego miejsca pobytu.

Jest faktem, że oskarżony nie przejawił żadnej inicjatywy w kierunku powzięcia wiadomości odnośnie terminu rozprawy apelacyjnej, co jednak nie zmienia faktu, iż o tym terminie nie został prawidłowo zawiadomiony. W zaistniałej sytuacji faktycznej nie można domniemywać, że oskarżony zrezygnował ze swoich procesowych uprawnień. Natomiast uzależnienie tych uprawnień od jednodniowej hipotetycznej możliwości odebrania przez oskarżonego awizowanej przesyłki – w sytuacji, gdy dopiero co opuścił areszt tymczasowy – czyniłoby prawo oskarżonego do obrony fasadowym i pozornym.

Wyrok SN z dnia 7 listopad 2011 R., V KK 143/11

Standard: 13475 (pełna treść orzeczenia)