Okoliczność popełnienia czynu nie budzą wątpliwości

Jednym z warunków zastosowania instytucji dobrowolnego poddania się karze przewidzianej w art. 387 k.p.k. jest stwierdzenie, że okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości.

W orzecznictwie podkreśla się, że ów wymóg odnosi się nie tylko do zasadniczej kwestii samego sprawstwa oskarżonego zarzucanego mu czynu, ale i do wszelkich okoliczności ważących na kształcie i rozmiarze odpowiedzialności karnej za taki czyn (wyroki Sądu Najwyższego: z 21 sierpnia 2012 r., IV KK 67/12; z 30 stycznia 2014 r., II KK 362/13).

Stwierdzenie jakichkolwiek wątpliwości między innymi co do rodzaju i stopnia zawinienia, skutku przestępnego działania, rozmiaru wyrządzonej szkody, a także w przedmiocie wyczerpania przez oskarżonego znamion zarzuconego mu przestępstwa, obliguje Sąd do oddalenia wniosku złożonego w trybie art. 387 k.p.k. i przeprowadzenia postępowania dowodowego, choćby spełnione zostały pozostałe przesłanki wyrokowania w wymienionym trybie (por. wyroki SN: z 18 stycznia 2011 roku, V KK 405/10; z 5 listopada 2010 r., III KK 254/10 oraz z 2 kwietnia 2012 roku, V KK 437/11).

Wyrok SN z dnia 21 listopada 2014 r., III KK 348/14

Standard: 20519 (pełna treść orzeczenia)

Uwzględnienie wniosku o tzw. dobrowolne poddanie się karze może nastąpić tylko i wyłącznie wtedy, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości. Nie jest zatem wystarczające samo przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu ani wyrażenie woli skazania w procesie skróconym, lecz z materiału dowodowego sprawy, bez potrzeby przeprowadzania dowodów bezpośrednio na rozprawie, musi wynikać, że oskarżony dopuścił się czynu wypełniającego wszelkie niezbędne znamiona zarzucanego mu przestępstwa.

Wyrok SN z dnia 23 maja 2013 r., III KK 123/13

Standard: 41983 (pełna treść orzeczenia)