Analogie legis

O analogii legis można mówić tylko wtedy, gdy ma miejsce określony sposób wnioskowania „przez podobieństwo” oraz gdy rezultat wnioskowania sprowadza się do ustalania skutków prawnych nieprzewidzianych przez prawo, ale podobnych do tych, które są uregulowane. Wskazuje się także, że luka prawna istnieje wtedy, gdy określony przypadek w ogóle nie został unormowany w ustawie, a zachodzi potrzeba ustalenia jego konsekwencji.

Uchwała SN z dnia 7 kwietnia 2022 r., III CZP 44/22

Standard: 71953 (pełna treść orzeczenia)

Dopuszczalność stosowania analogii związana jest z ustaleniem istnienia luk w prawie, przy czym tradycyjnie przyjmuje się podział luk na konstrukcyjne i aksjologiczne.

Uchwała SN z dnia 9 grudnia 2021 r., III CZP 103/20

Standard: 71139 (pełna treść orzeczenia)

Odwołanie się do analogii legis może zakładać istotną nawet adaptację przepisu stanowiącego źródło analogii w celu dostosowania go do kontekstu normatywnego, w którym brak adekwatnej normy prawnej. Rozstrzygające znaczenie mają w tej mierze względy funkcjonalne zorientowane na osiągnięcie rezultatu w postaci usunięcia stwierdzonej dysfunkcji systemu prawnego. W rozważanym przypadku dostosowanie to sprowadza się do uznania skargi wniesionej wprost za czynność procesową wywołującą obowiązek sporządzenia przez referendarza sądowego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, analogicznie, jak w przypadku wystąpienia ze stosownym żądaniem przez stronę.

Uchwała SN z dnia 28 maja 2021 r., III CZP 26/20

Standard: 52422 (pełna treść orzeczenia)