Prawo do aborcji jako dobro osobiste
Prawo do życia i zdrowia (art. 38 Konstytucji i art. 23 k.c.) Odpowiedzialność za błędy w sztuce – podstawy, przesłanki, zobowiązani do naprawienia szkody
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży (Dz. U. Nr 17, poz. 78, z 1995 r. Nr 66, poz. 334, z 1996 r. Nr 139, poz. 646, z 1997 r. Nr 141, poz. 943 i Nr 157, poz. 1040, z 1999 r. Nr 5, poz. 32 oraz z 2001 r. Nr 154, poz. 1792) jest niezgodny z art. 38 w związku z art. 30 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Wyrok TK z dnia 22 października 2020 r., K 1/20
Standard: 67949 (pełna treść orzeczenia)
Porównywanie postępowania kobiety zamierzającej zgodnie z ustawą z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży (Dz.U. Nr 17, poz. 78 ze zm.) dokonać przerwania ciąży do zbrodni popełnianych przez nazistów, stanowi naruszenie jej dóbr osobistych w postaci czci i godności.
Kobieta, która chce skorzystać w dopuszczalnych prawem warunkach z zabiegu przerwania ciąży, znajduje się w sytuacji tak trudnego konfliktu wartości, że jej samodzielnej decyzji, a nie zewnętrznych obserwatorów, pozostawiony został przez ustawodawcę wybór, utrzymania ciąży z uwagi na ochronę życia człowieka w okresie prenatalnym, czy też jej przerwania, z uwagi na prawo ciężarnej matki do życia, zdrowia, godności, bezpieczeństwa osobistego. W sprawie w której wniesiono skargę, powódka opierając się na opinii okulistów obawiała się, że w wyniku przebiegu trzeciej ciąży dozna ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci utraty zdolności widzenia, co uniemożliwi jej normalne funkcjonowanie i wychowanie dzieci. Przyrównywanie tej sytuacji do zbrodni popełnianych przez nazistów (w tym Adolfa Eichmanna zbrodniarza wojennego, będącego głównym koordynatorem i wykonawcą planu rozwiązania kwestii żydowskiej, skazanego za ludobójstwo) i wiązanie postawy powódki z ideologią nazistowską, jako całkowicie nieadekwatne, świadczy o zmierzaniu do poniżania ocenianej osoby, traktowania jej w sposób pogardliwy i pozbawiony szacunku, ze względów ideologicznych. Nieuprawnione jest także poszukiwanie ex post usprawiedliwień dla wiązania postawy powódki z ideologią nazistowską, poprzez przywoływanie ustawodawstwa obowiązującego na terenie okupowanym przez III Rzeszę, uchylającego karalność aborcji w przypadku zabiegu wykonanego u „robotnic wschodnich”, skoro będące przedmiotem analizy sądów publikacje pozwanego, w ogóle nie odnosiły się do tych zagadnień.
Bogactwo języka polskiego powinno pozwolić skarżącemu na znalezienie takich form ekspresji, które umożliwiłyby uzewnętrznienie i eksponowanie swojego stanowiska, bez krzywdzenia innych osób. Od dziennikarza – zwłaszcza w świetle regulacji Prawa Prasowego - należy oczekiwać, że będzie kształtować i cywilizować model debaty publicznej. Będące przedmiotem analizy publikacje, nie oparte na pełnej i wiarygodnej informacji o problemie, a epatujące skrajną nietolerancją, nie przyczyniają się do wymiany i prezentowania idei i mają znikomą wartość społeczną. Natomiast odwoływanie się przez skarżącego na poparcie swojego stanowiska do wartości chrześcijańskich i społecznej nauki kościoła ma - jak się wydaje - charakter bezrefleksyjny, w doktrynie tej, bowiem już na poziomie elementarnym, znajdującym wyraz w dekalogu, nie sposób znaleźć wsparcia dla braku szacunku dla innych osób i dokonywania ich kategorycznych osądów na forum publicznym.
Wyrok SN z dnia 11 marca 2016 r., I CSK 90/15
Standard: 66735 (pełna treść orzeczenia)