Oparcie wyroku na dokumencie podrobionym lub przerobionym (art. 403 § 1 pkt 1 k.p.c.)

Przewidziane w art. 403 § 1 pkt 1 k.p.c. fałszerstwo dokumentu może stanowić podstawę wznowienia postępowania bez konieczności wykazania przez skarżącego, że doszło do wydania wyroku skazującego za popełnienie tego czynu (por. postanowienie SN z dnia 16 maja 2008 r., III CZ 20/08, wyrok z dnia 14 lipca 2010 r., V CSK 28/10 i postanowienie z dnia 4 listopada 2016 r., I CZ 73/16).

Jednak w sytuacji, w której zarzut fałszerstwa dokumentu był zgłoszony w zakończonym postępowaniu i po rozpoznaniu został uznany za bezzasadny, skargę można oprzeć tylko na wykryciu nowych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych (art. 403 § 2 k.p.c.), które świadczą o wadliwości oceny sądu co do prawdziwości lub fałszu dokumentu albo na wykryciu prawomocnego wyroku karnego skazującego za jego podrobienie lub przerobienie (por. wyroki SN z dnia 22 grudnia 1970 r., III CRN 327/70, z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 67/96 i z dnia 16 maja 2007 r., III CSK 56/07).

Postanowienie SN z dnia 22 maja 2019 r., I CZ 33/19

Standard: 65971 (pełna treść orzeczenia)

Możność żądania wznowienia postępowania na podstawie określonej w art. 403 § 1 pkt 1 k.p.c., nie dotyczy sytuacji, gdy zarzut fałszu dokumentu był zgłoszony w prawomocnie zakończonym postępowaniu, którego dotyczy skarga o wznowienie postępowania i został uznany przez Sąd za bezzasadny (por. wyroki SN z dnia 22 grudnia 1970 r., III CRN 327/70, z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 67/96 i z dnia 16 maja 2007 r., III CSK 56/07)

Postanowienie SN z dnia 14 marca 2017 r., II CZ 163/16

Standard: 13125 (pełna treść orzeczenia)