Subsydiarny akt oskarżenia – ten sam czyn, granice oskarżenia, czyn ciagły

Pokrzywdzony uzyskuje uprawnienia wynikające z art. 55 k.p.k. wyłącznie w odniesieniu do konkretnego zdarzenia faktycznego (lub też zdarzeń faktycznych), które było przedmiotem postanowień prokuratorskich o odmowie wszczęcia lub umorzeniu postępowania.

Sąd, badając dopuszczalność aktu oskarżenia wniesionego przez pokrzywdzonego, powinien również skontrolować, czy zachowana jest tożsamość czynu, którego dotyczyły decyzje kończące postępowanie przygotowawcze.

W sytuacji, w której miała miejsce dwukrotna odmowa wszczęcia postępowania przygotowawczego lub zostało ono umorzone w fazie in rem, pokrzywdzony nie jest ograniczony w określeniu osoby oskarżonego. W takim przypadku wniesienie przez pokrzywdzonego do sądu w trybie art. 55 § 1 k.p.k. w zw. z art. 330 § 2 k.p.k. subsydiarnego aktu oskarżenia jest czynnością powodującą wszczęcie postępowania przeciwko osobie. (postanowienie SN z 15 maja 2012 r., IV KK 399/11).

Powyższa konstatacja nie zmienia jednak ani nie wyłącza podstawowej przesłanki dopuszczalności skargi subsydiarnej, a mianowicie tożsamości czynu. Porównując czyn będący przedmiotem postępowania przygotowawczego i czyn powołany w subsydiarnym akcie oskarżenia należy badać zakres konkretnych zdarzeń historycznych, a nie przyjętych kwalifikacji prawnych czynu, które mogą okazać się błędne,

W skardze subsydiarnej zarzucono oskarżonemu, iż „wstrzymał (zaniechał) wypłatę dotacji”, zaś postanowienia o umorzeniu postępowania z dnia 14 lutego 2014 roku i 1 czerwca 2015 roku wskazują na „nieprawidłowe naliczenie dotacji”. Odmienna zatem pozostaje wskazana czynność sprawcza w zakresie czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku i zgodna z zakresem umorzenia odnośnie czynu opisanego w punkcie II części wstępnej zaskarżonego wyroku.

Wyrok SO w Świdnicy z dnia 30 marca 2017 r., IV Ka 59/17

Standard: 9957 (pełna treść orzeczenia)