Termin tygodniowy na wniesienie wniosku o przywrócenie terminu (art. 169 § 1 k.p.c.)

Zgodnie z art. 169 § 1 k.p.c. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu tygodnia od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Oznacza to, że strona jest obowiązana złożyć wniosek o przywrócenie terminu w terminie tygodnia od dnia, gdy ustała przyczyna, która spowodowała niezachowanie terminu do wniesienia zażalenia, a nie od dnia, w którym dowiedziała się o przyczynie odrzucenia środka zaskarżenia skargi. Odróżnić trzeba bowiem początek biegu terminu do złożenia zażalenia od początku biegu terminu do złożenia wniosku o przywrócenie terminu. Termin do złożenia zażalenia biegnie od dnia doręczenia postanowienia w przedmiocie odrzucenia skargi, natomiast termin do złożenia wniosku biegnie od czasu ustania przyczyny, która spowodowała uchybienie terminowi do złożenia zażalenia, a więc przyczyny wskazanej przez stronę, w tym przypadku oczekiwania na zaświadczenie co do terminu opłacenia skargi i złego stanu zdrowia. Jeżeli sąd uzna, że data ustania wskazanej przyczyny jest wcześniejsza, niż podana przez stronę albo sama strona wskazuje na datę przekraczającą termin tygodniowy na złożenie wniosku, może odrzucić wniosek na podstawie art. 171 k.p.c.

Postanowienie SN z dnia 15 lutego 2018 r., IV CZ 9/18

Standard: 74372 (pełna treść orzeczenia)

Zgodnie z art. 169 § 1 k.p.c., pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu tygodnia od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Sposób obliczania terminu tygodniowego określają przepisy Kodeksu cywilnego, zgodnie z odesłaniem z art. 165 § 1 k.p.c. Jak wynika z art. 112 k.c., termin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było – w ostatnim dniu tego miesiąca.

Istota zarzutu podniesionego w zażaleniu sprowadza się do ustalenia momentu początkowego biegu terminu tygodniowego z art. 169 § 1 k.p.c. Ustawodawca określił ten moment jako „czas ustania przyczyny uchybienia terminu”. W rozpoznawanej sprawie przyczyną uchybienia terminu była niezdolność do pracy pełnomocnika skarżącego trwająca, zgodnie z zaświadczeniem lekarskim, od 11 do 15 listopada 2016 r. Przyczyna uchybienia terminu ustała 15 listopada 2016 r. i to od tego dnia powinien być liczony tygodniowy termin z art. 169 § 1 k.p.c.

Należy przyjąć, że to data zakończenia choroby pełnomocnika, czyli 15 listopada 2016 r., stanowi datę ustania przyczyny uchybienia terminu, a nie dzień następny. Tygodniowy termin na złożenie wniosku o przywrócenie terminu upływał zatem 22 listopada 2016 r.

Należy zwrócić uwagę na odmienny sposób liczenia terminów określonych w tygodniach od tych określonych w dniach. Zgodnie z art. 111 § 2 k.c., jeżeli początkiem terminu oznaczonego w dniach jest pewne zdarzenie, nie uwzględnia się przy obliczaniu terminu dnia, w którym to zdarzenie nastąpiło. Jedynie w tym przypadku, ustawodawca przewiduje pominięcie przy obliczaniu terminu dnia, w którym nastąpiło zdarzenie będące początkiem terminu. Taki wyjątek nie został przewidziany w przypadku terminów określonych w tygodniach. W związku z tym, przy założeniu, że zdarzeniem początkowym dla biegu terminu jest zakończenie choroby (dzień 15 listopada 2016 r. – wtorek), termin tygodniowy upływa z dniem, który nazwą odpowiada początkowemu dniowi terminu (dzień 22 listopada 2016 r. – wtorek). Wniosek o przywrócenie terminu złożony następnego dnia (23 listopada 2016 r.) był zatem o jeden dzień spóźniony, co oznaczało, że sam wniosek podlegał odrzuceniu (art. 171 k.p.c.).

Postanowienie SN z dnia 20 lipca 2017 r., I UZ 18/17

Standard: 10953 (pełna treść orzeczenia)