Termin dochodzenia roszczenia z art. 129 ust. 4 u.p.o.ś.
Odpowiedzialność z tytułu ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania (art. 129 u. p.o.ś)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
W następstwie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 marca 2018 r., K 2/17, art. 129 ust. 4 p.o.s. został zmieniony ustawą z dnia 22 lutego 2019 r. o zmianie ustawy - Prawo ochrony środowiska w ten sposób, iż dwuletni termin zawity został zastąpiony przez termin trzyletni.
Zgodnie z wyrokiem Trybunału, art. 129 ust. 4 p.o.ś. miał utracić moc obowiązującą z upływem 12 miesięcy od ogłoszenia wyroku TK w Dzienniku Ustaw. To jednak nie nastąpiło, doszło bowiem do wskazanej wyżej nowelizacji
Postanowienie SN z dnia 9 października 2020 r., III CZP 95/19
Standard: 74084 (pełna treść orzeczenia)
Art. 129 ust. 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2017 r. poz. 519, 785, 898, 1089, 1529, 1566, 1888, 1999, 2056 i 2290 oraz z 2018 r. poz. 9 i 88) jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. II Przepis wymieniony w części I traci moc obowiązującą z upływem 12 (dwunastu) miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 129 ust. 4 p.o.ś. nie spełnia przesłanki najmniejszej uciążliwości. Przepis ten nie stanowi najmniej dolegliwego środka prowadzącego do osiągnięcia założonego przez prawodawcę celu. Osiągnięcie tego celu, przy zachowaniu racji posłużenia się instytucją dawności, mogłoby nastąpić także przy zakreśleniu w ustawie dłuższego terminu prekluzji, dającego uprawnionym realną możliwość dochodzenia roszczeń, bez uszczerbku dla przydatności instytucji.
Prawodawca mógł posłużyć się instrumentem nie tylko mniej dolegliwym, ale przede wszystkim spełniającym w tym kontekście normatywnym konstytucyjne standardy i funkcje dawności. Można było zatem wykorzystać inne środki ograniczenia czasowego dochodzenia przez uprawnionych roszczeń odszkodowawczych lub roszczeń o wykup. W szczególności w rachubę wchodziła prekluzja, ale o dłuższym terminie. Jeżeli zatem prawodawca chciałby w analizowanym przypadku chronić wartość przewidywalności budżetowej za pomocą instytucji dawności, bez zasadniczej zmiany rozwiązania normatywnego, powinien to uczynić, przyznając dłuższy termin prekluzji. Długość tego terminu powinna być określona z uwzględnieniem zasługującego na ochronę interesu publicznego oraz prywatnego osób uprawnionych. Rzecznik trafnie także wskazywał na funkcjonujące w różnych działach polskiego systemu prawnego dłuższe terminy zawite. Ich średnia długość może służyć za swoisty standard, do którego mógłby odwołać się prawodawca, projektując zmianę art. 129 ust. 4 p.o.ś. w analizowanym zakresie.
Wyrok TK z dnia 7 marca 2018 r., K 2/17
Standard: 74083 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 10896
Standard: 32520