Niepubliczne naruszenie dobra a żądanie zamieszczenia przeproszenia w prasie

Sądowi Apelacyjnemu znany jest pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 września 2014 r. ( I CSK 678/13, niepubl.), w świetle którego nie można zaakceptować poglądu, że niepubliczne naruszenie dóbr osobistych w każdych okolicznościach wyłącza domaganie się przez poszkodowanego zamieszczenia przeproszenia w prasie, jako nieadekwatnego do naruszenia. Można natomiast sformułować tezę, że środek ten w zasadzie nie powinien być stosowany, gdy samo zdarzenie, w toku którego doszło do naruszenia dobra osobistego, jest znane tylko wąskiemu gronu osób.

W orzecznictwie wskazuje się, że z ustawowego sformułowania art. 24 § 1 zd. 2 k.c., zgodnie z którym pokrzywdzony może od naruszającego dobro żądać czynności potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia, wynika wymóg adekwatności takiej czynności do wynikłych konkretnych skutków naruszenia. Pokrzywdzony nie może więc skutecznie żądać dopełnienia czynności mającej usunąć skutki, które dla pokrzywdzonego nie wynikły. Owe środki powinny się charakteryzować następującymi cechami: być adekwatne do jego naruszenia, do rodzaju naruszonego dobra i rozmiaru jego naruszenia, uwzględniać całokształt okoliczności w jakich do naruszenia dobra doszło, w tym zachowanie osoby, której dobra osobiste zostały naruszone, dawać satysfakcję poszkodowanemu, lecz nie powinny prowadzić do upokorzenia sprawcy naruszenia.

W konsekwencji, uwzględnienie żądania powódki opublikowania w trzech czasopismach oświadczenia o treści wskazanej w petitum pozwu, nie byłoby adekwatną satysfakcją za naruszenie dóbr osobistych lecz swoistą karą dla naruszającej. Niewątpliwie też prasowa publikacja przeprosin stanowiłaby upublicznienie przeprosin za naruszenie dóbr, które to naruszenie aczkolwiek dotkliwe dla powódki, publiczne nie było.

Wyrok SA w Katowicach z dnia 16 marca 2017 r., V ACa 530/16

Standard: 10687 (pełna treść orzeczenia)