Złożenie oświadczenia woli prawokształtujące

Nie negując utrwalonych już w judykaturze i piśmiennictwie poglądów akcentujących brak szczególnych wymagań w odniesieniu do formy oświadczenia woli prawokształtującego i potrzebie stosowania w takiej sytuacji ogólnych przepisów regulujących sposób oraz termin jego złożenia ( art. 60 i 61 k.c. ), podkreślić należy, że świadczenie takie wymaga doręczenia drugiej stronie i wywołuje skutek prawny z chwilą dojścia do niej w sposób gwarantujący zapoznanie się z jego treścią.

Pomimo liberalizującego ocenę tych kwestii poglądu o możliwości złożenia oświadczenia prawokształtującego w sposób dorozumiany (per facta concludentia ), nie sposób jednak zaprzeczyć, że jego treść winna zabezpieczać pewność obrotu prawnego i być konkretna oraz stanowcza ( por. uchwała-7-S.N. z dnia 19 października 2007 r., III CZP 58/07, oraz wyroki S.N. z dnia 22 stycznia 2015 r., III CNP 7/14, z dnia 10 sierpnia 2010 r., I PK 56/10, z dnia 13 października 2006 r., III CSK 256/06, z dnia 28 października 1999 r., II CKN 551/98, z dnia 12 października 2007 r., V CSK 223/07).

Złożenia oświadczenia woli przekształcającego istniejący stosunek prawny nie można też domniemywać z faktu odmowy realizacji wierzytelności wzajemnej (tak wyrok S.A. w Białymstoku z dnia 4 marca 2016 r., I A Ca 1003/15, L. ).

Wyrok SA w Białymstoku z dnia 28 czerwca 2017 r., I ACa 79/17

Standard: 10602 (pełna treść orzeczenia)