Poręczenie - charakterystyka
Poręczenie (art. 876 k.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Przez umowę poręczenia poręczyciel przyjmuje na siebie odpowiedzialność za spełnienie świadczenia przez dłużnika. W niniejszej sprawie istotne było to jaki zakres odpowiedzialności przyjął na siebie pozwany, składając oświadczenie o poręczeniu. Co do zasady stronami umowy poręczenia jest poręczyciel i wierzyciel, choć dopuszczalne jest również nawiązanie stosunku poręczenia na podstawie umowy na rzecz osoby trzeciej (wierzyciela), zawieranej między poręczycielem i dłużnikiem.
Choć stronami umowy poręczenia jest poręczyciel i wierzyciel, to dopuszczalne jest działanie poręczyciela na zlecenie dłużnika. W takiej sytuacji, umowa zawarta między dłużnikiem a poręczycielem może wpływać na treść umowy poręczenia np. określając sumę do wysokości której zostanie udzielone poręczenie lub wskazując termin skuteczności poręczenia. Ustalenia te mogą zostać przeniesione później do umowy poręczenia zawartej między poręczycielem a wierzycielem.
Poręczenie może być udzielone z zastrzeżeniem warunku lub terminu. Umowa poręczenia może też ograniczać z akres odpowiedzialności poręczyciela do części wierzytelności lub do określonej kwoty. Poręczenie może też zostać udzielone na czas określony albo bezterminowo. Jedynie w braku odmiennego zastrzeżenia poręczyciel odpowiada za dług dłużnika tak jak współdłużnik solidarny (art. 881 k.c).
Wyrok SO w Bydgoszczy z dnia 14 marca 2017 r., VIII Ga 238/16
Standard: 10492 (pełna treść orzeczenia)
Istota poręczenia polega na zaciągnięciu wobec wierzyciela innego dłużnika (zobowiązania głównego) dodatkowego zobowiązania do spełnienia świadczenia z tego zobowiązania na wypadek, gdyby pierwszy dłużnik zobowiązania nie wykonał (art. 876 § 1 k.c.). Poręczyciel może poręczyć także za dług przyszły (art. 878 § 1 k.c.).
Poręczyciel zaciąga własne zobowiązanie, odrębne wprawdzie od zobowiązania głównego, ale zależne od jego istnienia. Wykonanie przez poręczyciela jego własnego zobowiązania prowadzi do spłaty długu głównego. O ile ten dług bywa nazywany „cudzym”, to wyłącznie dla podkreślenia, że pierwotnie dotyczy on innej osoby niż poręczyciel i wywodzi się z innego, samodzielnego źródła, którym oczywiście nie jest umowa poręczenia.
Poręczenie rodzi osobistą odpowiedzialność poręczyciela, gdyż dochodzenie jego odpowiedzialności za zobowiązanie, za które poręczył może dotknąć wszystkich składników jego majątku. W braku odmiennego zastrzeżenia, odpowiada on za zobowiązanie, za które poręczył jak współdłużnik solidarny (art. 881 i art. 376 § 1 zdanie pierwsze k.c.).
Poręczyciel, który zaspokoi wierzyciela zobowiązania głównego, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty. Skutek ten wynika bezpośrednio z art. 518 § 1 pkt 1 i § 3 k.c. (por. też postanowienie SN z 9 września 2016 r., V CSK 30/16), a jego wystąpienie na potrzeby postępowania wieczystoksięgowego nie musi być stwierdzone dokumentem.
Postanowienie SN z dnia 3 marca 2017 r., I CSK 299/16
Standard: 12510 (pełna treść orzeczenia)