Wina jako przesłanka ochrony dóbr osobistych

O ile do zastosowania niemajątkowych środków ochrony dóbr osobistych przewidzianych w art. 24 § 1 k.c. wystarczy sama obiektywna bezprawność naruszenia dóbr osobistych poszkodowanego, o tyle, co do zasady, zasądzenie zadośćuczynienia uzależniona jest od zawinionego naruszenia dobra osobistego, a stopień winy sprawcy wpływa na wysokość zadośćuczynienia (zob. np. uchwała SN (7) z dnia 9 września 2008 r., III CZP 31/08 oraz wyrok SN z 5 marca 2010 r., IV CSK 340/09 i z 11 grudnia 2013 r., IV CSK 188/13).

Jedynie odpowiedzialność Skarbu Państwa na podstawie art. 448 k.c. nie zależy od winy (zob. uchwała SN (7) z 18 października 2011 r., III CZP 25/11 oraz wyrok SN z 18 kwietnia 2013 r., III CSK 232/12).

Wyrok SN z dnia 30 stycznia 2024 r., II CSKP 1269/22

Standard: 80994 (pełna treść orzeczenia)

Zważywszy, że odpowiedzialność niemajątkowa z tytułu naruszenia dóbr osobistych jest oparta na zasadzie bezprawności a nie za zasadzie winy, dla skorzystania ze środków ochrony z art. 24 § 1 k.c. nie jest istotne, czy naruszenie było zawinione, ani czy było świadome. Sprawca naruszenia jest obowiązany do usunięcia jego skutków, nawet jeśli nie zdawał sobie sprawy z konsekwencji swego działania.

Wyrok SN z dnia 4 lutego 2021 r., II PSKP 7/21

Standard: 59558 (pełna treść orzeczenia)