Warunki formalne zawezwania do próby ugodowej (art. 185 § 1 k.p.c.)

Wymóg przedstawienia w zawezwaniu do próby ugodowej propozycji ugodowych, które z natury rzeczy muszą się już odnosić do ściśle skonkretyzowanego żądania, został wprowadzony dopiero z dniem 7 listopada 2019 r. (art. 185 § 1[1] k.p.c.) i w związku z tym nie ma on zastosowania do zawezwania do próby ugodowej wniesionego do sądu przed tą datą.

Wyrok SN z dnia 26 kwietnia 2023 r., III PSKP 25/22

Standard: 73008 (pełna treść orzeczenia)

Zawezwanie musi dotyczyć wierzytelności w nim określonych, odnoszących się do przedmiotu i wysokości roszczeń, w sposób skonkretyzowany, pozwalający na identyfikację z roszczeniem będącym przedmiotem rozpoznania (por. wyroki SN z dnia 25 listopada 2009 r. II CSK 259/09 oraz z dnia 20 lipca 2017 r. I CSK 716/16).

W art. 185 § 1 zdanie drugie k.p.c. stwierdza się, że w wezwaniu należy oznaczyć zwięźle sprawę. Na gruncie tego przepisu panuje przekonanie, że w treści wezwania powinna się znaleźć argumentacja uzasadniająca żądanie i przytoczone dowody na jego poparcie. Innymi słowy chodzi o wskazanie przedmiotu proponowanej ugody tak, aby druga strona sporu miała wystarczającą podstawę do stwierdzenia, że zawarcie ugody leży w jej interesie, spełniając przynajmniej minimum jej oczekiwań.

Oczywiście, zupełnie klarowną sytuację ma się wtedy, gdy zwłaszcza kwoty w wezwaniu są te same co w pozwie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2014 r., V CSK 586/13), jednak przeważa pogląd, że nie muszą temu ściśle odpowiadać. Jeżeli miało się do czynienia z wieloma działkami w wyniku podziału, tak jak w niniejszej sprawie, to nie sprzeciwiało się temu przepisowi pozywanie o wynagrodzenie tylko za korzystanie z jednej z nich, z odpowiednio mniejszą kwotą roszczenia; w zależności od okoliczności może wystarczyć, że wezwanie o którym mowa będzie odpowiadać wezwaniu do zapłaty według art. 455 k.c. (zob. wyrok SN z dnia 5 sierpnia 2014 r. I PK 20/14).

Badanie prawidłowości zawezwania odbywa się w postępowaniu pojednawczym, a nie w trakcie rozpoznawania sprawy wniesionej wskutek niepowodzenia próby ugodowej. Wszelkie obiekcje co do tego stają się bezprzedmiotowe, jeśli postępowanie pojednawcze zostało wszczęte, zakończyło się jak to miało miejsce w niniejszej sprawie – niedojściem do ugody, ale jednocześnie nie można było stwierdzić, że zawezwanie było tylko po to, aby uzyskać przerwę biegu przedawnienia (zob. wyroki SN z dnia 28 stycznia 2016 r. III CSK 50/15 i z dnia 27 lipca 2018 r. V CSK 384/17).

Wyrok SN z dnia 11 kwietnia 2019 r., III CSK 122/17

Standard: 52207 (pełna treść orzeczenia)