Zeznania świadków lub z przesłuchanie stron w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 473 § 1 k.p.c.)
Postępowanie i rozstrzygnięcie w przedmiocie odwołania (art. 477[14] k.p.c.)
Należy wskazać, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 9 kwietnia 2009 r. sygn. akt I UK 316/08 w postępowaniu przed sądem ubezpieczeń społecznych w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe prowadzenie dowodu z zeznań świadków lub z przesłuchania stron nie podlega żadnym ograniczeniom. Nie może zatem ulegać wątpliwości, że pracownik albo ubezpieczony ubiegający się o świadczenie z ubezpieczenia społecznego może w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych wszelkimi dowodami wykazywać okoliczności, od których zależą jego uprawnienia z tytułu ubezpieczenia - także wówczas, gdy z dokumentu (np. świadectwa pracy) wynika co innego (art. 473 k.p.c.).
Okres zatrudnienia w szczególnych warunkach organ rentowy stwierdza na podstawie wystawianych przez zakład pracy świadectw pracy, jednakże pracownik nie może ponosić ujemnych konsekwencji za niedokładności w określaniu stanowisk pracy przez pracodawcę, albo braku wystawienia stosownych zaświadczeń, jeżeli w sposób niebudzący wątpliwości wykaże wykonywał pracę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Sąd w toku postępowania zainicjowanego odwołaniem wnioskodawcy nie może zatem ograniczyć możliwości udowodnienia, że dana praca wykonywana była w szczególnych warunkach jedynie do świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionych według ustalonego w przepisach wzorca, lecz powinien wszelkimi dostępnymi dowodami wskazanymi przez strony postępowania dokonać oceny czy praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w spornym okresie.
Wyrok SO w Rzeszowie z dnia 21 września 2017 r., IV U 101/17
Standard: 10414 (pełna treść orzeczenia)
Przepis art. 473 § 1 k.p.c. stanowi bowiem, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron, co oznacza, że fakty, od których uzależnione jest prawo oraz wysokość świadczeń, mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi, w tym także różnymi dokumentami i zeznaniami świadków (a nie tylko określonymi dokumentami, wskazanymi przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku).
W postępowaniu sądowym wszczętym odwołaniem od decyzji organu rentowego sąd kieruje się regułami dowodzenia określonymi w art. 227-309 k.p.c., zwłaszcza że w przepisach regulujących postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 477 8 i nast.k.p.c.) nie przewidziano w tym zakresie jakichkolwiek odrębności lub ograniczeń. Z powyższego wynika, iż w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych w postępowaniu sądowym nie obowiązują żadne ograniczenia dotyczące środków dowodowych pozwalających na stwierdzenie okresów zatrudnienia, stanowiących podstawę wymiaru lub przyznania świadczeń (por.m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 r., sygn. I UK 179/06, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2006 r., sygn. I UK 27/06, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2006 r., sygn. I UK 115/06). Bezzasadnie Sąd Okręgowy ograniczył się zatem do stwierdzenia, że możliwe jest jedynie uwzględnienie tych okresów, które zostały potwierdzone na prawidłowo wypełnionym formularzu (...). Ograniczenie to nie obowiązuje bowiem w postępowaniu sądowym.
Wyrok SA w Poznaniu z dnia 4 października 2016 r., III AUa 1290/15
Standard: 16614
Standard: 23366