Uzupełnienie rozstrzygnięcia o kosztach sądowych
Uzupełnienie rozstrzygnięcia o kosztach sądowych na podstawie art. 108 [1] k.p.c.
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zgodnie z art. 108 [1] k.p.c., jeżeli w toku postępowania sąd nie orzekł o obowiązku poniesienia kosztów sądowych lub orzeczeniem nie objął całej kwoty należnej z tego tytułu, postanowienie w tym przedmiocie wydaje na posiedzeniu niejawnym sąd, przed którym sprawa toczyła się w pierwszej instancji. Przepis ten dotyczy wyłącznie rozstrzygnięć dotyczących kwestii związanych z kosztami sądowymi i nie obejmuje on w związku z tym rozstrzygnięć w zakresie kosztów zastępstwa procesowego.
Innymi słowy, przepis ten znajdzie zastosowanie wyłącznie w przypadku braku rozstrzygnięcia w przedmiocie nieuiszczonych przez stronę opłat sądowych na rzecz Skarbu Państwa i nie dotyczy kwestii związanych ze zwrotem kosztów procesu między stronami (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2011 r., sygn. akt IV CZ 56/11, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2010 r., sygn. akt I CSK 555/09).
Art. 108 [1] k.p.c. ma celu dbałość o należne Skarbowi Państwa koszty sądowe i nie reguluje zwrotu kosztów procesu (vide postanowienie Sądu Apelacyjnego w Wrocławiu z dnia 8 luty 2010 r., sygn. akt I ACz 202/10, OSAW rok 2010, nr 4, poz. 195). Powyższe oznacza, że wskazywana przez pełnomocnika odwołującego podstawa prawna nie mogła stać się podstawą rozstrzygnięcia w przedmiocie złożonego przez niego wniosku.
Nie można tego wyjątkowego uregulowania traktować, jako wprowadzającego zasadę stosowania konstrukcji uzupełnienia orzeczenia do niepełnych postanowień w przedmiocie kosztów procesu (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2012 r., sygn. akt I CZ 116/12).
Postanowienie SA w Poznaniu z dnia 29 kwietnia 2015 r., III AUz 185/15
Standard: 10262 (pełna treść orzeczenia)
Jeśli sąd nie rozstrzygnął w wyroku o kosztach procesu, strona może w trybie art. 351 k.p.c. wystąpić w ciągu dwóch tygodni od ogłoszenia albo doręczenia wyroku (jeśli doręczenie następuje z urzędu) z wnioskiem o uzupełnienie wyroku. W takim wypadku sąd rozstrzyga o wynagrodzeniu kuratora w postanowieniu na posiedzeniu niejawnym. Wyjątek w tym zakresie przewiduje art. 108[1] k.p.c., zgodnie z którym, jeżeli sąd w toku postępowania nie orzekł o obowiązku poniesienia kosztów sądowych lub orzeczeniem nie objął całej kwoty należnej z tego tytułu, postanowienie o tym wydaje na posiedzeniu niejawnym sąd, przed którym sprawa toczyła się w pierwszej instancji. Postanowienie to sąd wydaje po uprawomocnieniu się orzeczenia co do istoty sprawy (zob. wyrok SN z 30 września 2010 r., sygn.. akt I CSK 555/09).
Art. 108[1] k.p.c. dotyczy sytuacji, w której sąd nie orzekł o obowiązku poniesienia kosztów sądowych; przy czym chodzi tu tylko o opłaty i wydatki, którymi sąd obowiązany był obciążyć jedną ze stron postępowania. Przepis ten nie obejmuje zatem swym zakresem uzupełnienia wyroku w zakresie wynagrodzenia kuratora, lecz dotyczy tylko obowiązku poniesienia kosztów sądowych przez każdą ze stron (nieuiszczonych przez strony w toku postępowania.
Jeżeli określone koszty sądowe nie zostały uiszczone przez żadną ze stron, stanowią one należność przysługującą nie stronie, lecz Skarbowi Państwa. W takim wypadku zachodzi potrzeba wyróżnienia w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji kosztów sądowych rozliczanych między stroną (stronami) a Skarbem Państwa na podstawie art. 113 u.k.s.c. lub art. 130[3] § 2 i kosztów procesu rozliczanych między stronami na podstawie art. 98 i n.
Art. 108[1] k.p.c. nie ma zastosowania do wynagrodzenia kuratora. Brak wniosku o uzupełnienie wyroku w przedmiocie wynagrodzenia kuratora uniemożliwia orzeczenie o tym wynagrodzeniu z urzędu.
Postanowienie TK z dnia 14 stycznia 2014 r., P 12/12
Standard: 33843 (pełna treść orzeczenia)