Sprostowanie i uzupełnienie zeznań świadka (art. 273 § 1 k.p.c a art. 160 k.p.c.)

Nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 273 § 1 k.p.c. w związku z art. 157 § 1[1] k.p.c., jeżeli występuje brak w protokołach rozpraw przeprowadzanych przez Sąd Rejonowy stosowanego zarzutu pełnomocnika spółdzielni (art. 162 k.p.c.), a po drugie - jeżeli nie został przez skarżącą wykazany wpływ takiego uchybienia na treść rozstrzygnięcia.

Wyrok SO w Legnicy z dnia 24 kwietnia 2014 r., V Pa 38/14

Standard: 55807 (pełna treść orzeczenia)

Za zasadny uznano zarzut naruszenia przepisu art. 273 § 1 k.p.c., który stanowi, że zeznanie świadka, po zapisaniu do protokołu, sporządzonego zgodnie z art. 157 § 1 [1] k.p.c., będzie mu odczytane i stosownie do okoliczności na podstawie jego uwag uzupełnione i sprostowane. Omawiany przepis wymaga zatem, aby po zaprotokołowaniu zeznań w protokole pisemnym pełnym odczytać je świadkowi, a następnie zapytać go, czy potwierdza zgodność złożonych zeznań z protokołem, czy też wnosi o uzupełnienie lub sprostowanie protokołu w tym zakresie.

Powyższy obowiązek przewodniczącego ma istotne znaczenie procesowe, gdyż jest to jedyny moment w procesie, kiedy możliwe jest sprostowanie protokołu obejmującego zeznania świadka. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18.10.1962 r., 2 CR 996/61 wyraził pogląd, że sprostowanie zeznań świadka w oparciu o art. 273 § 1 k.p.c. wyłącza możliwość sprostowania protokołu w tym zakresie na podstawie art. 160 oraz że przepis art. 273 § 1 k.p.c. stanowi lex specialis w stosunku do art. 160 k.p.c. (tak Krzysztof Knoppek w komentarzu do art. 273 k.p.c.).

Sąd Rejonowy naruszył powołany przepis art. 273 § 1 k.p.c., bowiem po przesłuchaniu świadka i zaprotokołowaniu jego zeznań, nie odczytał mu tychże zeznań, czym uniemożliwił świadkowi ich ewentualne uzupełnienie bądź sprostowanie.

Wyrok SO w Nowym Sączu z dnia 18 grudnia 2013 r., III Ca 566/13

Standard: 10247 (pełna treść orzeczenia)