Współsprawstwo a pomocnictwo

Cechą konstytutywną współsprawstwa jest "wspólne wykonanie czynu" przez, co najmniej dwie osoby, to warunek ten spełnia dopiero zachowanie będące realizacją znamion czynu, a nie zachowanie, które taką realizację jedynie ułatwia czy umożliwia. Jest tak tym bardziej, że w przypadku przestępstw materialnych, odpowiedzialność za współsprawstwo takiego przestępstwa opierać się musi na wykazaniu, że spełnione zostały kryteria obiektywnego przypisania skutku w stosunku do każdego współdziałającego.

Wspólne wykonanie czynu zabronionego nastąpi wtedy, gdy spośród współsprawców, każdy przynajmniej w jakimś, nawet ograniczonym zakresie, realizował elementy czynności sprawcze czynu zabronionego. Przy czym zachowanie takie następuje na skutek ustalonego podziału poszczególnych zadań między współdziałającymi. Jego relewantną okolicznością jest, aby każdy ze sprawców obejmował świadomością i wolą całość przestępnego zachowania, którego popełnienie objęte jest porozumieniem między nimi.

Wyrok SA w Wrocławiu z dnia 25 marca 2022 r., II AKa 232/20

Standard: 78236 (pełna treść orzeczenia)

Poza porozumieniem dodatkowym warunkiem współsprawstwa, pozwalającym w szczególności na odróżnienie go od pomocnictwa, jest tzw. animus auctoris, a więc postrzeganie czynu popełnianego wspólnie z innymi osobami jako własnego - współsprawca musi odczytywać całość działań objętych porozumieniem jako własne, a nie cudze przedsięwzięcie (wyrok SN z dnia 5 lutego 2013 r., II KK 139/12).

Wyrok SA w Wrocławiu z dnia 13 maja 2021 r., II AKa 414/19

Standard: 78150 (pełna treść orzeczenia)