Opłaty związane z monitami, wezwaniami do zapłaty, wypowiedzeniem umowy

Koszty z tytułu czynności związanych z wezwaniami do zapłaty powinny zasadniczo odpowiadać kosztom rzeczywiście poniesionym z tego tytułu. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w wyroku z dnia 15.06.2012r., XVII Amc 5345/11, uznał za niedozwolone i zakazał jednemu z banków wykorzystywania min. postanowienia dotyczącego opłat za wysłanie wezwań do zapłaty w wysokości 15 zł. Opłatami w tej wysokości został obciążony pozwany. Klauzula w tym zakresie jest zapisana w rejestrze klauzul niedozwolonych pod poz. 5331. W wyroku Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 16.01.2013r., XVII Amc 2973/11, za niedozwoloną została uznana opłata za wysłanie monitu w wysokości 10 zł. W zawartej z pozwanym umowie znalazł się także zapis przewidujący z tytułu wyjazdu interwencyjnego związanego z nieterminową spłatą pożyczki, opłatę w kwocie 100 zł. Tymczasem w wyroku z 19.12.2014r., XVII Amc 1617/12, Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów za niedozwolony uznano zapis ustalający opłatę za bezpośrednią wizytę w miejscu zamieszkania klienta w przypadku nieterminowej spłaty w wysokości 50 zł.

Pozwany został także obciążony opłatą w kwocie 20 zł za wypowiedzenie umowy. Obciążenie opłatą z tytułu wypowiedzenia także było niezasadne. W prowadzonym przez Prezesa UOKiK rejestrze postanowień wzorców umów uznanych za niedozwolone pod poz. 1806 figuruje klauzula dotycząca opłat z tytułu zawiadomień o wypowiedzeniu w kwocie 15 zł -wysłanego listem zwykłym i 20 zł listem poleconym.

Wyroki prawomocne w zakresie klauzul niedozwolonych korzystają z prawomocności rozszerzonej, stosownie do art.479 [43] k.p.c. i sąd uwzględnia je z urzędu.

Wyrok SR w Kamiennej Górze z dnia 23 marca 2017 r., I C 622/16

Standard: 10079 (pełna treść orzeczenia)

Pożyczkobiorca powinien być obciążany jedynie rzeczywistymi kosztami związanymi z wysłaniem upomnienia. Opłaty przewidzianej rzez powoda (30 zł i 50 zł) były zupełnie oderwane od rzeczywistych kosztów związanych z przesłaniem przesyłki pocztowej zawierającej standardową treść informacji skierowanej do konsumenta.

Potwierdzeniem faktu, iż powód ukształtował wysokość opłat w sposób dowolny było zróżnicowanie ich wysokości w zależności od tego, czy dotyczyło ono pierwszego, czy kolejnego wezwania.

Tego rodzaju zapisy były już wielokrotnie poddawane negatywnej ocenie w orzecznictwie. Były one min. przedmiotem licznych orzeczeń Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który w ramach kontroli abstrakcyjnej uznawał takie zapisy za klauzule niedozwolone. Dla przykładu wymienić można orzeczenia dotyczące zakwalifikowania jako niedopuszczalnych postanowień umownych o poniższej treści: „ Wezwanie do zapłaty do pożyczkobiorcy/poręczyciela:10 zł” (Sąd Okręgowy w Warszawie - XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, wyrok z dnia 28 maja 2012 r., w sprawie XVII AmC 2570/11); „ Opłaty dodatkowe, które ponosi Zleceniodawca: - (...) - za przyznanie okresu karencji w spłacie rat na 1 miesiąc – 50 PLN - za przyznanie okresu karencji w spłacie rat na 2 miesiące – 100 PLN - za wysłanie upomnienia za zwłokę w zapłacie raty – 20 PLN - za wysłanie wezwania do zapłaty raty – 30 PLN” (wyrok tegoż sądu z dnia 9 października 2006 r., w sprawie XVII AmC 101/05); „ W przypadku zalegania z co najmniej dwoma ratami pożyczkodawca może również wystosować (nie częściej niż raz w tygodniu) upomnienie. Każdorazowe wystawienie upomnienia podlega opłacie w wysokości 50,00 zł” (wyrok tegoż sądu z dnia 27 kwietnia 2005 r. w sprawie XVII AmC 103/04). Z uwagi na powyższe wzmiankowane zapisy znajdujące się we wzorcu umownym stosowanym przez powoda należało uznać za niedozwolone, co skutkowało tym, że pozwana nie była nimi związana. W tym stanie rzeczy powód nie mógł na podstawie tych postanowień domagać się od pozwanej spełnienia świadczenia.

Wyrok SR Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie  z dnia 5 lipca 2016 r., II C 87/16

Standard: 80484 (pełna treść orzeczenia)