Obowiązek aliemntacyjny rodziców względem dziecka niepełnosprawnego

Nie ulega wątpliwości, że powód nie jest i nigdy nie był osobą samodzielną. Ze względu na stan jego zdrowia (mózgowe porażenie dziecięce 4 –kończynowe (G80) oraz zespół cieśni nadgarstka) obowiązek alimentacyjny rodziców względem powoda nie jest określony w czasie. Bez postępów w medycynie, praktycznie dożywotni. „W sytuacji, gdy dana osoba mimo osiągnięcia pełnoletniości, nie jest i przypuszczalnie nie będzie samodzielna, obowiązek alimentacyjny jej rodziców nie może ograniczać się jedynie do zapewnienia jej środków utrzymania, ale także do świadczeń osobistych starań związanych z utrzymaniem i egzystencją uprawnionego” (vide wyrok SN z dnia 14 kwietnia 1999 r. sygn. akt III CKN 278/98). Pozwany od wielu lat nie realizuje swego obowiązku z żadnej z możliwych postaci, co - biorąc pod uwagę stan zdrowia syna, jego nikłe dochody - jest szczególnie naganne i nosi cechy rażącego uchylania się od obowiązku alimentacyjnego.

W świetle wskazanych okoliczności sąd uznał, że osiągany przez pozwanego dochód z pracy nie odpowiada możliwościom, gdyż potrzeby własne ojca i syna wymuszają maksymalizację wysiłku na rynku pracy w kierunku albo lepiej płatnej pracy, albo pracy dodatkowej, okazjonalnej, sezonowej itp., co w warunkach właściwego poczucia obowiązku, jest sprawą naturalną. Pozwany mieszka sam, nie ma nikogo na utrzymaniu. Nie ma więc obiektywnych przeszkód w zintensyfikowaniu aktywności na rynku pracy w stopniu adekwatnym do wieku, stanu zdrowia oraz koniecznych potrzeb własnych i syna. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów, które podważałyby prezentowane stanowisko. Stan zdrowia pełnoletniego powoda uprawnia do stwierdzenia, że zakres obowiązku alimentacyjnego jest tożsamy z zakresem alimentowania małoletniego dziecka.

Wyrok SR w Olsztynie z dnia 18 października 2017 r. III RC 469/17

Standard: 9909