Materialny ciężar dowodzenia przez oskarżyciela winy oskarżonego
Domniemanie niewinności; in dubio pro reo (art. 42 ust. 3 Konstytucji i art. 5 k.p.k.) Prawa i obowiązki oskarżonego w postępowaniu (art. 74 k.p.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Art. 6 ust. 1 dyrektywy 2016/343 zobowiązuje państwa członkowskie do zapewnienia, aby przy ustalaniu winy podejrzanych i oskarżonych ciężar dowodu spoczywał na oskarżeniu.
Art. 6 ust. 1 dyrektywy 2016/343, który reguluje rozkład ciężaru takiego dowodu (zob. podobnie wyrok z dnia 28 listopada 2019 r., Spetsializirana prokuratura, C-653/19), stoi na przeszkodzie, jak wynika z motywu 22 tej dyrektywy, przeniesieniu wspomnianego ciężaru z oskarżyciela na obronę. Jednakże artykuł ten nie określa szczegółowych warunków, zgodnie z którymi oskarżyciel powinien wykazać winę oskarżonego, ani warunków, zgodnie z którymi osoba ta powinna, w wykonaniu swojego prawa do obrony, mieć możliwość kwestionowania dowodów przedstawionych przez oskarżyciela w postępowaniu karnym przed sądem.
Wyrok TSUE z dnia 8 grudnia 2022 r., C-348/21
Standard: 84387 (pełna treść orzeczenia)
Ciężar uprawdopodobnienia podstaw do wznowienia spoczywa na wnioskodawcy, albowiem nie działa już zasada ciężaru dowodu wynikająca z zasady domniemania niewinności, gdyż ta została obalona prawomocnym wyrokiem skazującym. W postępowaniu o wznowienie obowiązuje zasada niewzruszalności prawomocnych orzeczeń i domniemanie prawidłowości wyroku skazującego.
Postanowienie SN z dnia 23 lutego 2021 r., II KO 77/20
Standard: 76557 (pełna treść orzeczenia)