Wezwanie strony do uiszczenia opłaty - zaskarżalność wymiaru opłaty

Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela przeważający w nauce i orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd traktujący zarządzenie przewodniczącego w przedmiocie wezwania strony do uiszczenia opłaty od pisma podlegającego opłacie jako akt dotyczący „wymiaru opłaty” i w związku z tym zaskarżalny zażaleniem na podstawie art. 394 § 1 pkt 9 k.p.c.

Przepisy obowiązującej ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nie posługują się pojęciem „wymiar opłaty”. Przez pojęcie „wymiar” należy zaś rozumieć „wielkość czegoś wymierzonego, wyznaczonego komuś” (por. „Uniwersalny słownik języka polskiego”, pod red. S. Dubisza, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003). Na gruncie art. 394 § 1 pkt 9 k.p.c. „wymiar” odnosi się do opłaty sądowej, przy czym przepis ten nie ogranicza wymiaru opłaty wyłącznie do decyzji sądu; gdyby ustawodawca chciał ograniczyć jego zakres, musiałby to wyraźnie stwierdzić (por. uzasadnienie uchwały SN z dnia 6 lipca 2007 r., III CZP 71/07 i przywołane w nim orzecznictwo). Jeżeli sąd lub przewodniczący ustala zarządzeniem rodzaj i wysokość opłaty sądowej należnej od pisma podlegającego opłacie (art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - tekst jednolity Dz.U. z 2016 r. poz. 623), a następnie wzywa zobowiązanego do jej uiszczenia (art. 130 § 1 i 11 k.p.c.), to niewątpliwie dokonuje „wymiaru opłaty”. Rozstrzygnięciem, którego przedmiotem jest wysokość (wymiar) opłaty sądowej, jest zarządzenie przewodniczącego wzywające stronę do opłacenia pisma i wskazujące kwotę należnej od niego opłaty sądowej.

Postanowienie SO w Szczecinie z dnia 29 marca 2017 r., VIII Gz 51/17

Standard: 9831 (pełna treść orzeczenia)