Roszczenie windykacyjne jako podstawa żądanie opróżnienia, opuszczenia i wydania lokalu (eksmisja)

Podstawę materialnoprawną żądania opróżnienia, opuszczenia i wydania lokalu stanowi przepis art. 222 § 1 Kc, według którego właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Uprawnienie do ochrony sądowej każdego prawa podmiotowego (w tym prawa własności) wynika już z samej istoty tego prawa.

O tym, jakie środki ochrony przysługują uprawnionemu, stanowią przepisy ustawy, a w razie ich braku – treść prawa. Jednakże z samej treści prawa polegającego na korzystaniu z jego przedmiotu wynika już, że jeśli to korzystanie zostało naruszone, uprawniony może żądać przywrócenia stanu zgodnego z prawem.

Mając na uwadze rangę praw rzeczowych jako praw bezwzględnych, ustawodawca wprowadził do porządku prawnego szczegółową regulację, służącą bezpośrednio ochronie tych praw w najbardziej typowych i najczęściej spotykanych sytuacjach. Przesłanką dochodzenia roszczenia zw. windykacyjnym albo wydobywczym jest prawo własności, jako że roszczenie to chroni własność i z tego prawa się wywodzi.

Na stronie powodowej spoczywał przy tym ciężar wykazania, że pozwana naruszyła własność poprzez zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego, albowiem z tej właśnie okoliczności powódka wywodziła korzystne dla siebie skutki prawne. Biorąc zaś pod uwagę, że z art. 222 § 1 k.c. wynika domniemanie, iż osobie władającej rzeczą nie przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do takiego zachowania, to strona pozwana powinna udowodnić, iż rzeczywiście przysługuje jej skuteczne prawo do zajmowania lokalu mieszkalnego.

Wyrok SR Gdańsk-Południe z dnia 30 marca 2016 r., I C 1207/15

Standard: 9735 (pełna treść orzeczenia)